ดนตรี อดีต และความคำนึง

ม้าก้านกล้วย

ต้องหยุดยืนตื่นตั้งภวังค์เพริด
ลอยเตลิดตกตะลึงตรึงตรงหน้า
สดับสำเนียงเสนาะไพเราะพา
อดีตลอยละห้อยหากับมาหวน
กระหวัดจิดคิดสดับจับสติ
กุหลาบผลิเบิกบานสราญร่วน
กระหวัดกอดยอดสอางค์เนื้อปรางนวล
สนิทสรวลเนิ่นนานสนานเนา
ประหนึ่งดังสถิตห้วงสรวงสวรรค์
ถวิลวันตระกองกอดสอดกระเส่า
กวีหนึ่งซึ่งประพันธ์อันแผ่วเบา
ประสานเคล้าดนตรีหวานปานมธุ
ขยับย่างร่างลอยจะคล้อยเคลื่อน
จะรองเลื่อนรอยกมลบนพสุ
กำหนดหนึ่งโหมเรื้อเชื้อประทุ
กมลคุ คุกคาม กับความคิด 
ลีลาศท่ามตามกำกับ ระดับเสียง
ขยับเพียง เพลงกำหนด บทประดิษฐ์
ประครองนวล ยวนใจ จนใกล้ชิด
แล้วกลับปิดเพลงนั้น พลันชะงัก
สลัดหน้า เบีอนหนี ดนตรีช้ำ
จะตอกย้ำ ใจสลาย ร่ายสลัก
ทำนองร้อง คำอันงาม ถึงความรัก
ก็ทึกทัก เพียงพ้อง เรื่องสองเรา
ก้าวย่างต่างจังหวะ ขณะหนึ่ง
รุนแรงถึงรวดร้าว ถึงคราวเหงา
สุดแต่สอง ตรองตรึก จะนึกเอา
แล้วร่างเงารักเราสอง ต้องเลิกรา
สดับใดไม่สะท้านปานสะอื้น
จนต้องหยุดยืนฝึนประหม่า
สะดุดบทอดีตหนึ่งที่ตรึงตา
จนก้าวขาแทบมิออก มันตอกย้ำ