ภวังค์รัก

ดากานดำ

ยามสายตาคราพบสบประสาน
พลันดวงมานลอยหลุดฉุดไม่ไหว
โลกภายนอกกลอกกลับมืดดับไป
หรือเพราะรักพรางนัยน์มิให้มอง
คล้ายสติริเริ่มเพิ่มปัญหา
ครั้นกายาไร้ผิดชอบตอบสนอง
จิตต้องมนต์เกินทานแม้หาญลอง
สิ้นผยองเพียงลอบเมียงมองเธอ
คล้ายหทัยไร้อำนาจขาดพลัง
พิษเธอรั้งฝังชำแรกแทรกจิตเพ้อ
ยากจักหายาใดให้ค้นเจอ
มาถอนพิษจิตละเมอ...เพียงเผลอใจ
เขาเริ่มอ่อนรอนแรงใช่แสร้งป่วย
อยากจะร้องให้ช่วยกลับไม่ไหว
คล้ายกมลหลงกลลวงบ่วงหทัย
ยากเกินย้อนถอนใจไว้ได้ทัน
สาดกระซิบแว่วเสียงสำเนียงแผ่ว
ดวงมานแคล้วสั่นเทิ้มจิตเคลิ้มฝัน
เธอเปลื้องปลดด้วยเพียงเผยเปรยรำพัน
ก็โยกใจไหวหวั่นครั่นหฤทัย
เพียงเธอนั้นมั่นอยู่ในสายตา
ปรารถนาทุกเวลาอยากชิดใกล้
โปรดเถิดนะที่รักอยากพักใจ
โอ้...คนดีอย่าลี้ไกลเกินนัยนา
ด้วยหทัยไถลเพลินจนเกินกลับ
ดั่งทรายลับเกินหวนทวนคลื่นกล้า
คล้ายถูกอ้อมอกกอดไว้ในกายา
ด้วยอ้อมแขนและแววตาทุกคราไป
เธอเขยื้อนเคลื่อนใกล้ใจแนบชิด
อันดวงจิตคงบิดเขินเกินทนไหว
คงติดปีกหลีกถอยละลอยไกล
คงต้องซ่อนร่อนฤทัยไกลกายา
ฉันกำลังคลั่งรักหนักหรือนี่
ใจยามนี้ถวิลหวนจวนเจียนบ้า
กินไม่ได้นอนไม่หลับทุกเวลา
มีหรือไม่ใครรักษา...หรือยาใด
โอ้ยอดดวงใจ...ได้โปรดช่วยฉันที
ยอดชีวีฉันมิอาจขาดเธอได้
หลงภวังค์พร่ำเพ้อละเมอไป
ลึกสุดใจในฝันเกินกลั้นทน
ฉันขอยอมแพ้เธอแต่โดยดี
ด้วยรักนี้มอบให้ไม่ฉงน
โปรดช่วยให้หทัยนั้นไม่วกวน
หากขาดเธอสักคน...คงขาดใจ