ฉันเดินมาหยุดลงที่ตรงนี้ ที่ที่มีไออุ่นละมุนใส คงเป็นเพราะฉันเดินมาแสนไกล ความเหนื่อยล้ากายใจไม่น้อยจาง ในวันนั้นฉันได้เจอคนคนหนึ่ง เป็นผู้ซึ่งจ้องมองฉันตอนฟ้าสาง เป็นผู้มอบความรักประดับทาง ผู้ทำลายความอ้างว้างให้จางไป ฉันหยุดลงตรงที่ที่ที่เก่า ตอนนี้มีแต่ความเหงา....เธออยู่ไหน? คนที่ฉันเคยรักและไว้ใจ กลับหายไปไม่เหลือแม้ร่องรอย การจากไปคนคนที่ไม่ลา ช่างเย็นชาจับจิตพาถดถอย ถึงอย่างไรตัวฉันจะเฝ้าคอย วันที่คนดีตัวน้อย...หันหลังกลับมายืนข้างกันตรงที่เดิม