โหยหาไม่สิ้น(โคลงสี่สุภาพ)

ขาว-กรมท่า

ถามไถ่ทั่วโลกหล้า   จงจำ
สิ่งสื่อซึ่งว่าคำ              รักนั้น
นิยามนั้นจะนำ           คำใด
ที่สื่อว่ามีคู่หมั้น  คลาดแคล้วคู่หมาย
    ครบวันที่ห่างร้าง     ตัวเธอ
ใจรับน้อมละเมอ         ร่ำ ไห้
แม้แต่พักพร่ำเพ้อ       อนิจจัง
โอ้เหล่าทวยเทพไท้   กลั่นแกล้งทำไม
   เธอให้ใจหวั่นครั้น  พรากสุข
เธอที่ทำอมทุกข์          มากได้
เธอจากก่อถวิลสุด      คณณา
เธอนี่ที่อยากใกล้        ชั่วฟ้าดินสลาย
   โหยหวนครวญรักแท้  ที่ลา
หาล่าให้กลับมา              จากลี้
ไม่เลิกมุ่งแม้นบ้า          ยังยอม
สิ้นชีพยังไม่ยี้           ห่างให้ไกลนาง
  ช่างเช่นเป็นนกน้อย  ต้องกล
บินเดี่ยวคู่เงาตน        เปี่ยมเศร้า 
ไร้ซึ่งคู่ผจญ                 ว่ายฟ้า
ถ้าหากเป็นตัวเจ้า        อยู่ได้ฉันใด
  มุ่งมั่นให้ต่างต้อง      ประจักษ์
มุ่งยึดในเรื่องรัก        ต่อหล้า
มุ่งให้ต่างคนทัก         ขานไข
มุ่งก่อตำนานท้า          ฟากฟ้ายังเกรง
   คิมหันต์กรรมก่อร้อน เผาอก
วสันต์เฉกน้ำตาตก   เปี่ยมเศร้า
เหมันต์ดั่งหนาวดก   วังเวง เหตุเหงา
หวนปีหวนมาซ้ำ     ชอกช้ำซ้ำซาก
   ตรอมตำทำด่ำย้ำ    ยามพราก
ใจจึ่งจำใจจาก          จากเจ้า
ลาเลิกละแรงลาก      เล็งเพ่ง
ตาตกจากตามเฝ้า แต่ต้องตนตรม
  สลดสุดโศกเศร้า   หดหู่
เชื่อรักแท้คงอยู่       นั่นนั้น
แต่ไม่รักษาดู          จึ่งจาก
พลัดพรากยากอดกลั้น นิ่งน้ำเนตรเท
  อย่าปลงปลูกต้นรัก  ให้เฉา
อยู่คู่รักสองเรา          สืบหน้า
อย่างที่พาใครเขา      อิจฉา
อยากนี่แค่หวังกล้า  แต่เศร้ายามจริง
  ใฝ่ฝันหวังกอดอุ้ม   ทายาท
ที่เกิดจากประสาน   รักแท้
ขอครองคู่ชั่วกาล  แม้นม้วย
รักมั่นคงมุ่งแม้  ชาตินี้ชาติหน้า
  ที่ใดในตอนนี้      เธออิง
ที่นั่นจะตามติด       ติดตื้อ
ที่นี้จะละทิ้ง            เพื่อนาง
ที่นั่นที่นี้รื้อ      หมายต้องจ้องกาย