อยากวอนฟ้าไปบอกเธอจะได้ไหม ว่าคนไกลคนนี้ยังคิดถึงเสมอ ช่วยส่งข่าวมาบ้างได้ไหมเธอ แม้ไม่ได้พบเจอแต่ขอได้ยินเสียงเธอก็ยังดี ไม่ว่าจะกี่ปีที่ผ่านมา กี่เวลากี่พันวันที่เหงา ยังแอบฝันถึงความรักระหว่างเรา แม้ความจริงไม่เหมือนเก่าฉันเข้าใจ ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ จะรั้งเธอไว้แม้ตัวเองอาจดูไร้ค่า จะขอร้องอ้อนวอนให้เธอกลับมา จะบอกเธอว่าเธอมีค่ามากกับฉันเพียงใด แม้ทุกวันของฉันต้องก้าวต่อไป แต่ใจมันอยู่ที่เดิมอย่างร้าวไหว หัวใจมันรินอาบด้วยน้ำตาอยู่ภายใน ตั้งแต่เธอจากไปไกลไม่กลับมา อีกคืนแล้วที่ต้องร้องไห้ อีกคืนแล้วที่หัวใจมันปวดปร่า อีกคืนแล้วที่อยากให้เธอกลับคืนมา และเป็นอีกคืนที่รู้ว่าไม่มีวันจะเป็นจริง อาจดูเหมือนว่าฉันไม่เป็นไร ยังใช่ชีวิตต่อไปได้อย่างไม่ไหวหวั่น แต่ความจริงถ้าเธอลองมองที่แววตาฉัน เธอก็จะรู้ว่ามันไม่อาจซ่อนความปวดร้าวไว้ได้เลย ฉันคงไม่มีสิทธิ์จะรั้งไว้ เพราะเธอเจ้าของใจไม่เหลือแม้ความผูกพัน ตอนนี้สิ่งที่ทำได้คงต้องยอมรับความจริงเท่านั้น ว่ารักระหว่างเธอกับฉันได้จบลงไม่มีวันหวนคืน
29 พฤศจิกายน 2548 22:34 น. - comment id 542727
อกเอ๋ยเคยชินหรือยังหนอ ทุกข์ท้อทับถมจ่มเพียงไหน บาดเจ็บทุกครั้ง ณ หัวใจ ระทมหมองไหม้..ใครยลยิน ? มองจันทร์ผ่านฟ้าอุราร้าว เกินเก็บความเศร้าเฝ้าถวิล คำกล่าวว่าภักดิ์...รักยุพิน กลับกลายลืมสิ้นหมดเยื่อไย ผ่านวันเดือนปีลาลับล่วง หมดรักหมดห่วงฤๅไฉน ? จึงต้องพลัดพรากจากกันไป ตัดขาดสายใยที่ให้กัน วสันต์สวาทบาดใจนัก ความรักก็เป็นเช่นดั่งฝัน อยากหยุดฟ้าฝนบ่นรำพัน สาปส่งเหมันต์อย่าผันกราย
30 พฤศจิกายน 2548 14:32 น. - comment id 542867
ปกติไม่เห็นคุณอัลมิตราเข้ามาต่อกลอนเท่าไหร่ อิๆๆ แต่เมื่อเธอไม่กลับมาทำไมไม่มีคนใหม่เลยล่ะ