"...กลับมาได้ไหม..." ระหว่างเรา ใครกัน...ควรกล่าวคำคำนี้ เธอให้เกียรติฉันบอกเธอ..งั้นหรือ...คนดี ให้โอกาสฉัน??..วาดหวังที่มี เรื่อยเปื่อยไปไกล ในช่องว่างปลายทางของ...ความรู้สึก กับส่วนที่ตื้นลึกบางหนาของ....ความหวั่นไหว เธอก็รู้? ว่า...ความห่างมันสะสมอยู่ข้างใน และทับถมย้ำเข้าไปจนยาก...จะไขมันออกมา ท้องฟ้าสีชากับ...คนหนึ่งคนเดิม แต่ความเหงามันเพิ่มเติม..จนปวดปร่า ละอองรักที่เคยคว้ากลับกลายเป็น..ละอองของสายน้ำตา เมื่อตระหนักว่า....เธอพึ่งรู้ค่าของคนข้างใจ หยิบกีตาร์มาทบทวน...กลางลมอ่อน เสียงเพลงย้อน...ความปวดร้าว..ที่ไม่เคยจะจางหาย อยู่คนเดียวกับตัวเอง..ก็ไม่เป็นอะไร...ก็ไม่ตาย.. แล้วฉันจะเอ่ยคำทำร้ายตัวเองคำนั้นออกไป... ...เพื่ออะไรกัน...
20 กันยายน 2548 17:40 น. - comment id 466724
"กลับมาได้ไหม\" ไม่มีเหตุผลอันใด ที่ฉันต้องเอ่ยคำนั้น ความรัก ความห่วงหา หัวใจที่เธอเคยให้กัน มันไม่ใช่ของฉัน มีเหตุผลอันใดกันที่จะต้องหน้าด้านแย่งมา แวะมาทิ้งความโหดนิดหน่อยเจ้าค่ะ
20 กันยายน 2548 16:02 น. - comment id 468093
ขอบคุณพี่ทะเลใจนะคะที่ให้กำลังใจในการสอบ ^_^ ขอฝากตัวเป็นน้องสาวเลยได้มั้ยเนี่ย (เร็วจัง 55+) พี่สีไม้ : แอบหนีความเบื่อกับหน้ากระดาษมาเขียนได้อีกบท แต่ทำไมยังเศร้าอีกก็ไม่รู้ ทั้งๆที่กาลเวลาน่าจะช่วยลบมันไปแล้ว... ก็ไม่ได้เศร้าอะไรมากมายอ่ะค่ะ แค่บางเวลาก็ชอบคิดถึงเรื่องวันเก่าๆ แล้วก็เป็นอย่างงี้ทุกทีเลย -_-\" ขอบคุณค่า
20 กันยายน 2548 13:16 น. - comment id 469784
อ่านแล้วเศร้าจัง หวังว่าคนที่เขียน คงไม่เศร้าอย่างนี้นะคะ
20 กันยายน 2548 12:43 น. - comment id 471410
อื่ม เมื่ออาทิตย์ที่แล้วซื้อหนังสือเล่มนึงมา .... อ่านเจอ กอดตัวเองก็อุ่น .... ก็ยังไงดีละคะ ... อ่านกลอนนี้แล้วคิดหนังสือเล่มนั้นจัง .. สงสัยต้องเอามาอ่านแล้วเขียนกลอนดีบ้างดีกว่า อ่อ ..... ขอให้โชคดีในการสอบนะคะ ... เกรด 4 รออยู่ตรงหน้า .... ตั้งใจอ่านหนังสือนะคะ แต่ก็อย่าโหมมากนะคะ เดี๋ยวจะเป็นไม่เกรนเหมือนคนเขียน ( คนนี้ )