`•๛ พยามแล้วแต่ก็ยังปวดใจ

idaho

พยายามอย่างมากมาย.........................ที่จะหักใจลืมเขา
ลืมเสียงที่เคยเพรียกกันเบาๆ..............ละลายความเหงาที่จับขั้วหัวใจ


เมื่อแรกเราอาจริก่อ............................เป็นต้นตอแห่งเชื้อไฟ
จึงต้องเสียน้ำตาและร้องไห้...............เหลือไว้เพียงใจที่ด้านชา


รักที่เธอมอบให้กัน............................เป็นเพียงฝันยากไขว่คว้า
คล้ายม่านหมอกแห่งมายา.................ชั่วพริบตามลายหายพลัน


มิอาจเอื้อมเดินเคียงคู่........................แม้จะรู้เธอก็รักฉัน
แต่ระหว่างเราคงไม่มีวัน..................แบ่งปันอนาคตแสนสวยงาม


เธอบอกกันกับฉันเสมอ...................เวลาที่พบเจอในทุกโมงยาม
ตักตวงทุกสิ่งแสนไหวหวาม.............ให้ติดตามบันทึกไว้ในใจ

แล้วยามห่างกันเล่า.....................ตัวตนเราคนไร้สิทธิ์ใช่ไหม
ไม่อาจแม้เพียงคิดถึงหรืออย่างไร......ฉันคือใครมีค่าแค่ไหนกัน

ตอนนี้ฉันเองที่อาจผิด........................ที่อาจริดหัวใจที่หวาดหวั่น
มองหาใครเป็นเพื่อนมองพระจันทร์..แบ่งปันฝันที่สร้างได้เป็นความจริง