ฉันเขียนถึงเธอ สิ่งที่ฉันรู้สึก

ชลกานต์

โลกของเธอบานสะพรั่งดังดอกไม้
เป็นโลกในความรักเริ่มถักสาน
ขณะโลกของฉันช่างร้าวราน
ราวอยู่ในรัตติกาลเนิ่นนานมา
เธอมียิ้มปริ่มสุขอยู่คู่แก้ม
ฉันกลับมีน้ำตาแต้มบนหน้า
เธอมีแต่มธุรพจน์จำนรรจา
ฉันปวดปร่ายะเยียบและเงียบงัน
ฉันอิจฉาทั้งโลกที่เธอมี
เป็นโลกที่งดงามตามใฝ่ฝัน
ทางช้างเผือก ธารดาว พราวดวงจันทร์
เหนือทุ่งทานตะวันห่มแสงเดือน
ฉันอยากย้อนเวลาหวนมาใหม่
หยุดวันคืนนั้นไว้ไม่ให้เคลื่อน
จะมิกล่าวอำลา สัญญาเลือน
จะมิเชือนแปรรักความภักดี
ไม่มีความห่างไกล ในเธอฉัน
ไม่มีใครคนคนนั้นมาแทนที่
เพราะเธอคือ ชีวีต บทกวี
คือ เป็น อยู่ ในฤดีที่ฉันเป็น
เธอคือโลกที่งดงามที่สุด
คือความฝันพิสุทธิ์ที่ฉันเห็น
คือสายน้ำเอื่อยไหลให้ฉ่ำเย็น
แต่.. ฉันเข่นฆ่าเธอไปกับมือ
เธอร้องได้สะอื้นคืนวันพราก
คนรักจาก ร้างไกลเหมือนไร้ชื่อ
จบทุกอย่างเรื่องราว ไม่เล่าลือ
เราต่างคือ อดีต กันและกัน
จนกระทั่งวันนี้ฉันเจ็บปวด
ฉันร้าวรวดบนเส้นทางของฉัน
ฉันกลับคิดถึงเธอเกินรำพัน
เกินกว่ากลั้น น้ำตาให้ตกใน
ข่าวของเธอในเช้าฟ้าสีคราม
หอมกลิ่นงามของดอกรักต้นใหม่
ฉันไม่รู้ ยินดี หรือเสียใจ
ฉันไม่รู้เป็นอะไร ไหวหวั่นจัง
ถึงอิจฉาโลกทั้งโลกที่เธอมี
ทั้งความดี ความรัก และความหวัง
ฉันไม่เหลือ อะไรให้พ่ายพัง
ช่างเหมือนนกไร้รังนั่งรำพึง...