...ไม่น้อยใจ...

แก้วนีดา

...ไม่น้อยใจ...
๑ ดีใจมาก  รู้ไหม..........
ที่พี่วาดกลอนอักษรสาส์น
ถึงน้องน้อยคนนี้ที่พี่รักมาแสนนาน
แม้ไม่กล้าเอ่ยนามก็ตามที
๒ จะสำคัญอะไรกับกลอนอักษรสวย
ขอเพียงพี่รินรดด้วยจิต ที่คิดถึง
ถ้อยคำใดที่พี่ร้อยสร้อยให้คำนึง
น้องคงไม่ซึ้งเท่าหนึ่งใจพี่ที่คิดถึงเลย
๓ เมื่อใจหญิงให้กริ่นเกรงตัวพี่นัก
กลัวพี่หมดรักน้องคงหมองเศร้า
ด้วยถ้าพี่พบหญิงงามคงหายเหงา
น้องน้อยคนนี้คงแต่เศร้า จึงเลี่ยงครวญ
๔ จะไม่ให้น้อยใจกระไรเหล่า
น้องต้องโศกเศร้าเฝ้ากำสรวล
ด้วยพี่ชายมิเคยเอยคำควร
ปล่อยน้องให้โศกวิโยคแต่ผู้เดียว
๕ ทุกบทกลอนอ้างรักไม่มีเลย
พี่แอบเอ่ยอ้างอิงแต่หญิงอื่น
แต่ปลอยน้องให้ทนต้องจำฝืน
แอบสอื้นอ่านบทกลอนตลอดมา
๖ พี่ไม่เคยเอยนามถามถึงรัก
ตัวน้องจักษ์เอยไปกระไรพี่
เหมือนน้ำท่วมปากให้หนักในฤดี
ทุกราตรีที่ผ่านมาก็เฝ้ารอ
๗ แค่หนึ่งคำในความหมายให้สมศักดิ์
คำเดียวว่า พี่รักน้องมาก เช่นกันหนา
คำเดียวที่น้องเฝ้าคอยคนึงตลอดมา
เพียงคำนี้ คำเดียวจากพี่ยาที่แสนดี
๘ แม้ไม่อ้างอย่างที่พี่ควรอ้าง
จะขอให้น้องนางขบคิดสิ่งใดได้
นามก็มีด้วยพี่คิดว่าไม่สำคัญ ประการใด
คงไม่เท่าใจของพี่ชายที่รักกัน และมั่นคง
๙ เถอะ...ถึงมิเคยเอ่ยนามของน้องน้อย
แต่บทกลอนพี่เรียงร้อยถ้อยแถลงแจงให้
บอกว่า ใจพี่ซื่อสัตย์ต่อน้องดังที่แจ้งไว้
น้องขอแสดงตอบ ขอบคุณพี่ชายด้วยใจให้เช่นกัน
.........ตอบคุณ.......