...กลอนลา...

แทนคุณแทนไท

...กาพย์ห่อกลอน
ความในใจครั้งอำลาคำสัญญาคราลาไกล
ระยะทางพิสูจน์ใจพบกันใหม่พิสูจน์คน
๑จำได้ไหมในวันที่ฝันดับ
แดดพยับร้อนฉ่าดั่งห่าฝน
ความเป็นเธอมาปรากฏ ณ บัดดล
คลายทุกข์เคยท้อทนของคนแพ้
๒น้ำใจที่มีให้ใจไหม้ช้ำ
สมบูรณ์ล้ำฉ่ำใสไล้รอยแผล
หัวใจหนึ่งยังซึ้งซ่านทั้งดาลแด
ไร้รักเธอยังยากแท้จะรอดมา
๓จึงผูกสร้อยร้อยกวีนี้มามอบ
ขอบคุณเธอที่ปลุกปลอบยามปวดปร่า
ยินดีนักมีรักเธอมาพันธนา
เป็นของขวัญชั้นฟ้าอันพร่าพราย
๔แม้วันนั้นผันผ่านมานานนัก
แต่ความรักแรกเอ่ยมิเคยหาย
ฝันไหนจักตกพลัดกระจัดกระจาย
แต่เธอยังพริ้งพรายทุกหมายรอ
๕ทุกการรอขอร้องอย่าหมองหม่น
มิอาจทนคนดีพี่ร้องขอ
น้ำในตาแต่ละหยดที่รดออ
อย่าร้องไห้กับการรอพี่ขอร้อง
๖หอมเอยหอมดอกโบตั๋น
ในความเงียบงันอันหม่นหมอง
ประคองแก้มแฉล้มเนื้อนวลลออง
ตระคองหวังยังรังรองอย่าร้องเลย
๗เด็ดดอกไม้ดอกหนึ่งมาพึงปลอบ
จากข่ายขอบมอบความนัยจากใจเผย
แม้มิอาจเอ่ยอ้างอย่างที่เคย
วอนอย่าได้เมินเฉยเคยผูกพันธ์
๘อยากดูแลหัวใจไม่ให้ห่าง
เพราะกลัวรักจักจางเพราะห่างนั้น
อยากใกล้กายเหมือนใจเราใกล้กัน
อยากได้นอน...เสพย์ฝันกันทั้งคืน
๙มันคือหนึ่งดาวชื่นในคืนหนาว
ทั้งที่ทุกย่างก้าวยังขมขื่น
มันคือฟืนไฟฝันแห่งวันคืน
ทั้งที่ดาวดวงอื่นกระจัดกระจาย
๑๐ในความมืดยืดยาวช่างหนาวสั่น
แต่ทุกความเชื่อมั่น บ่จางหาย
แม้ภาระพะรุงพะรังไปทั้งกาย
เธอก็ไม่เคยหล่นหายก่อนปลายทาง
๑๑ให้ความเงียบความเหงาอันสร้อยเศร้า
ผลิพลังปลุกเร้ายามเราห่าง
ให้ภาพหลอนที่ลอยเลื่อนอยู่เลือนลาง
ผลิพลังปลุกสร้างกำลังใจ
๑๒จับมือกันให้มั่นกว่าวันก่อน
ก่อนจะจรจำลาไปฟ้าไหน
คำสัญญาจักจำมั่นนิรันดร์ใจ
กาลผ่านไปให้พิสูจน์คำพูดรัก
๑๓ทุกคำของคำพูดพิสูจน์สิ้น
ใช่แค่ลิ้นลงคำเป็นจำหลัก
ใช่ใช้เล่ห์ล่อลวงให้หลงรัก
ความเป็นไปจักประจักษ์พิสูจน์ใจ
 
๑๔ทั้งสมองสองมือยังมุ่งมั่น
ทั้งหัวใจยังสั่นทุกหวั่นไหว
วันทั้งวันปีทั้งปียังดีใจ
ที่ได้จุดเปลวไฟในใจเธอ
๑๕นี่คือความในใจครั้งสุดท้าย
ที่เขียนถ้อยร้อยรายหมายเสนอ
ทุกคำพูดหมายพิสูจน์พูดหรือเพ้อ
อยู่ที่กาลได้เจอ คราวต่อไป
ความในใจครั้งอำลา...คำสัญญาคราลาไกล
ระยะทางพิสูจน์ใจ...พบกันใหม่พิสูจน์คน
 
------------------------------------------------
พระอาทิตย์ที่ ๑๗ เมษายน ๒๕๔๘