เจ็บปวดจาก..เยื่อใย

นกสีหมอก

เคยเป็นบัวดอกหนึ่งในบึงใหญ่
ที่สดใสงดงามฟ้าครามสวย
น้ำก็เย็นฉ่ำชื่นรื่นระรวย
อุดมด้วยปลาน้อยใหญ่ในวารี
แล้ววันหนึ่งฉันถูกดึงจากบึงนั้น
เขาเด็ดก้านบัวหักไร้ศักดิ์ศรี
เพียงแค่เห็นเป็นสิ่งลองของสวยดี
จึงย่ำยีสิ่งเบื้องล่างอย่างง่ายดาย
ฉันถูกโยนใส่อ่างน้ำสีดำเข้ม
เติมน้ำเต็มถึงปากอ่างน้ำยังใส
น้ำในอ่างชุบชีวิตและจิตใจ
บัวรอดตายเพราะน้ำคอยค้ำจุน
แล้วดอกบัวกับน้ำใสในอ่างเข้ม
ก็เติมเต็มแผ่เผื่อคอยเกื้อหนุน
ปรับชีวิตธรรมชาติที่ขาดดุล
เป็นเพื่อนกันอบอุ่นละมุนละไม
บัวมอบความสดใสให้น้ำเห็น
ทุกเช้าเย็นเห็นกันพลันเฉิดไฉ
เห็นน้ำสุขบัวก็สุขทุกทีไป
บัวตั้งใจอยู่เคียงข้างอย่างปรองดอง
วันเวลาผ่านไปไม่คงที่
น้ำเคยดีในอ่างบัวเริ่มมัวหมอง
อาจเพราะบัวที่ทำน้ำขุ่นนอง
บัวเริ่มมองตัวอีกทีพิจารณา
สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงทีละนิด
ก็รู้สึกนึกผิดคิดรักษา
น้ำจะไม่ แย่กว่านี้ ที่เป็นมา
โอ้ฉันพาความทุกข์เยือนถึงเพื่อนตน
บัวต้องออก จากอ่างไป ให้จงได้
ต้องข่มใจ ยอมตาย ให้เหตุผล
จึงปลิดดอก สลัดกิ่ง ทิ้งตัวตน
ให้หลุดพ้น จากน้ำรัก เคยพักพิง
แต่น้ำนั้นได้ซึมผ่านเต็มก้านแล้ว
ได้เกิดเยื่อเป็นแถวตามแนวกิ่ง
เพราะเยื่อนั้น.. ก้านไม่ขาด กลับพาดพิง
พันผูกให้ ไม่อาจทิ้ง ยิ่งทรมาน
เยื่อบางบางแต่เกาะกุมความนุ่มเหนียว
พันเป็นเกลียวเกิดก่อรักที่ถักสาน
บัวเจ็บปวดแสนสาหัสเกินทัดทาน
เจ็บกว่าการ ตายช้าช้า ก่อนมาเจอ..