+**+ จากวันหนึ่ง...ถึงวันหน้า....(รัก...ในความรู้สึก) +**+

ต้นรัก กลางหทัย

จากวันหนึ่ง... ซึ่งประสบ พบเจอกัน
สายสัมพันธ์  เริ่มพันผูก ปลูกรักษา
มีไมตรี ที่งดงาม ติดตามมา
คอยห่วงหา  อาทรกัน  ปันน้ำใจ
จนวันหนึ่ง...ซึ่งรู้ซึ้ง  ถึงความจริง
รักแอบอิง สิงใจฉัน  คิดฝันใฝ่
ใช่สัมพันธ์ ฉันพี่น้อง ปองห่วงใย
แต่หัวใจ เผลอใคร่รัก  ถักผูกพัน 
ต่อมา...  ฉันหาทาง  สร้างความรัก
ด้วยประจักษ์  รักแน่แท้  ไม่แปรผัน
คอยเอื้อเฟื้อ เผื่อแผ่  แด่เธอนั้น
ทุกยามวัน ฉันเฝ้าหวง สุดห่วงเธอ
กระทั่ง... ฉันพลั้งเอ่ย เผยความใน
บอกเธอไป ว่าใจปัก รักเสมอ
เฝ้าคิดถึง คะนึงหา พาละเมอ
ใจพร่ำเพ้อ รักเธอจริง ยิ่งทวี
นับจากนั้น... เธอผันเปลี่ยน เจียนต้องจบ
ฉันต้องพบ ประสบทุกข์ ไม่สุขี
เหมือนรังเกียจ เกลียดชัง ตั้งมากมี
หลายท่าที เธอมีตอบ บอบช้ำใจ
ถึงวันหนึ่ง... ซึ่งฉันท้อ ต่อความรัก
อยากหยุดพัก รักแค่นั้น  ไม่ฝันใฝ่
แต่หนักยิ่ง  ยากนิ่งหยุด ฉุดรั้งไว้
เพราะภายใน ใจฉันปัก รักมั่นจริง
ต่อจากนั้น...  ฉันหาทาง สร้างรักต่อ
ไม้ถดท้อ จดจ่อรัก  ตระหนักยิ่ง
ตามดำริ  นิยามรัก ไม่ผลักทิ้ง
เฝ้าหาสิ่ง  ยิ่งคุณแท้  มอบแด่เธอ
แต่ก่อนนี้...ทุกทีให้ น้ำใจปัน
ทุกสิ่งสรรพ์ ที่หมั่นนอบ มอบเสนอ
ฉันอาจหวัง  หวังเยื่อใย จากใจเธอ
แต่เสมอ ที่เจอโศก วิโยคครัน
ณ วันนี้...  ฉันมีจิต  พิจารณา
จนรู้ว่า  ค่าของรัก  ที่ฝักฝัน
ใช่อยู่ที่ มีสิ่งมอบ  ตอบแทนกัน
เพียงได้ปัน หมั่นหยิบยื่น  ก็ชื่นพอ
 นับแต่นี้...  มีแต่ให้  ใจบริสุทธิ์
 แม้สะดุด อุดอั้นบ้าง ไม่หมางหนอ
 เธอจะเห็น เป็นเช่นไร ไม่จี้จ่อ
 จะไม่ขอ ขอสิ่งใด จากใจเธอ
นับแต่นี้...  รักนี้จะ งามสง่า
มีคุณค่า กว่ารักอื่น  ยื่นเสนอ
เป็นรักที่  มีแต่ให้  น้ำใจเอ่อ
ขอให้เธอ เจอแต่สุข ทุกคืนวัน
ถึงวันหน้า... ฉันอาจทุกข์ ไม่สุขสม
วิโยคตรม  อารมณ์หมอง ไม่ปองฝัน
หรือจะเป็น เช่นอื่นใด  ใช่สำคัญ
ขอเพียงเธอ เจอสุขสันต์ เท่านั้นพอฯ