. . . . . ซีดจางตามกาลเวลา . . . . จดหมายสีฟ้า. . . . กับข้อความเก่า - เก่า กลีบดอกกุหลาบสีแดงแห้งหม่นปนเทา เหมือนกับครั้งหนึ่งของความเป็นเรา. . . . . ที่ร้างลา สิ่งเล็กน้อยในความทรงจำ . . . . ที่ยิ่งใหญ่ ที่ใครบางคนลืมไปอย่างไร้ค่า ซอกมุมแห่งความทรงจำ. . . . หลังถ้อยคำร่ำลา เพียงหวนคิดขึ้นมา. . . . . . . . . . . และแล้วรอยน้ำในดวงตาก็พร่าริน
11 มีนาคม 2548 08:42 น. - comment id 437427
สิ่งของที่เก่าไปใช่ไร้ค่า เป็นเพียงมุมความจำย้ำแน่นหนา รักนั้นที่ไขว่คว้า อาจมีทั้งน้ำตา และสุขใจ
11 มีนาคม 2548 12:03 น. - comment id 437491
ซึ้งดีค่ะน้ำตาไหลเลย อย่าเศร้านะค่ะอ๊อฟเป็นกำลังใจให้ค่ะ
11 มีนาคม 2548 14:38 น. - comment id 437581
อักษรในจดหมายรักดูซีดจาง รูปภาพเคียงข้างเธอเลือนลางเป็นสีหม่น กุหลาบช่อแห้งในบันทึกเล่มนั้นอยู่ในมุมที่มืดมน เป็นความทรงจำที่ปะปนในสิ่งที่เหลือไว้ ก่อนเธอลา กลอนไพเราะจังเลย ชอบอีกแล้ว อ่านแล้วความรู้สึกมันไหลลื่นไงบอกไม่ถูก ชอบกลอนเม็ดซานย์จ๊ะ ^__^
11 มีนาคม 2548 20:16 น. - comment id 437758
อย่าร้องไห้เลยนะ มาซับน้ำตาแล้ว
11 มีนาคม 2548 20:25 น. - comment id 437767
สิ่งเล็กน้อยในความทรงจำที่ยิ่งใหญ่ ยังคงคอยเตือนใจให้ตัวฉัน รับรู้ความเป็นเราจากวันเก่าที่เคยผูกพัน และทุกบทรำพันทำฉันต้องมีน้ำตา *-*ชอบมากเลยค่ะ แต่งได้ดีจัง*-*