หนึ่งคนสับปลับ กับ หนึ่งสัญญา

อัลมิตรา

...สัญญา...
...หากเป็นแค่วาจาที่พลั้งจากปาก...
...คือถ้อยความน้ำคำที่พร่ำได้ไม่ยาก...
...แค่คำชินปากแล้วกล่าวออกมา...
...ฉันอยากทวงถามซึ่งความรู้สึก...
...ถึงจิตสำนักที่เคยมีค่า...
...ที่เธอเคยบอก...หรือหลอกฉันตลอดมา...
...เพียงอยากถามถึงสัญญาที่ค้างคาในใจ...
...อยากให้เธอยอมรับ...
...ถึงความสับปลับ...ที่เป็นผลงานอันแสนยิ่งใหญ่...
...ที่โน้มนำความคิดจนฉันหลงผิดไป...
...นึกว่าเธอมีใจจึงได้มอบไมตรี...
...นิยามรักลวง .. คือห้วงแห่งช้ำ...
...กับหนึ่งหัวใจที่ถลำ...ทั้งถูกเหยียบย่ำขยี้...
...โอ้.. นี่หรือคือคนที่เคยปรารถนาดี...
...สิ้นเยื่อใยไมตรี .. ไม่มีอาวรณ์...
...สายใยสายรักแตกหักสะบั้น...
...ให้เป็นเพียงฝัน .. ที่หลอกกันเมื่อวันก่อน...
...เป็นหนึ่งฝันร้าย .. ซึ่งคล้ายกับภาพหลอน...
...เป็นหนึ่งอุทาหรณ์ .. ที่บั่นทอนยามคร่ำครวญ...
...ขอฟื้นตื่นฝัน...ลืมคืนวันที่ชอกช้ำ...
...ลบล้างความทรงจำ .. ที่ถลำกำสรวล...
...แล้วเก็บเรื่องราวความโศกเศร้าทั้งมวล...
...เพื่อไตร่ตรองจนถี่ถ้วน...
...โดยจะไม่หวนคำถึงถึง .. สัญญา ...