เหงาจังในวันที่ไม่เข้าใจอย่างนี้ ท้อใจสิ้นดีไม่มีใครเหลียวแล หมดพลังหมดหวังท้อแท้ มีแต่ความอ่อนแอรุมเร้าเข้ามาในหัวใจ คงจะเป็นจริงอย่างที่ใครเขาว่า เป็นคนไม่มีค่าของใครคนไหน เป็นเพียงละอองอากาศไม่นานก็จางไป คงทำได้แค่เพียงเดียวดายอยู่เงียบเงียบในมุมของตัวเอง คงเหลือเพียงอณูเล็กลอยล่อง มีแต่สายตาคอยมองรุมข่มเหง เหมือนอยู่บนด้ายลำพังอย่างวังเวง มีแต่คนคอยเบ่งอำนาจเหมือนเป็นทาสมัน มีอำนาจกันเหลือเกินในชีวิต ไม่เคยคิดว่าคนอื่นจะเป็นคนสำคัญ ทำอย่างกับว่าฉันไม่ใช่คน ใช้เราจนเหนื่อยล้าน่าท้อใจ
24 มกราคม 2548 20:46 น. - comment id 412409
-*มีตักอุ่นให้เธอหนุนและนอนพัก เจอสิ่งหนักในใจให้หลับฝัน ฉันยังอยู่เราเคียงคู่อยู่ด้วยกัน กลัวอะไรกับแค่วันฝันไม่ดี-*
24 มกราคม 2548 21:46 น. - comment id 412451
เป็นกำลังใจนะ อย่าท้อน้า นะ
24 มกราคม 2548 22:10 น. - comment id 412458
ในวันหนึ่งตะวันรอนอาจอ่อนแสง เธอนั้นอาจอ่อนแรง... กว่าวันไหน อาจมีวันหนึ่งฝัน... อาจจากไป แต่อยากให้รู้ไว้... บททดสอบมีไว้ให้.. ผู้ยิ่งใหญ่ได้ก้าวเดิน.. -=-+-* -=-+-* -=-+-* -=-+-* สิ่งที่มีค่า มักมาพร้อมกับความลำบากเพื่อให้ได้มา.. :-)
24 มกราคม 2548 23:20 น. - comment id 412506
มีคนโดดเดี่ยวมากมายในโลกนี้ แต่ยังมีอีกมากมายที่ขายฝัน พร้อมเรียงถ้อยร้อยคำร่วมรำพัน พร้อมปลอบขวัญเพื่อนยาอย่าท้อใจ ..มีสายรุ้งเป็นเพื่อนอยู่บนฟ้า เธอคงมีดวงดารามากมายอยู่ใกล้ใกล้ หลับเถิดหนารุ้งนภาอย่าอาลัย หลับอยู่ในสายลมรักเพื่อนนักกลอน ...ฝันดีนะคะค่ำคืนนี้.. แต่ก็อย่าลืมห่มผ้าก่อน เพราะสายลมแห่งความอาทร คลื่นอักษรผองเพื่อนนั้นล้วนฉ่ำเย็น ราตรีสวัสดิ์ นะจ๊ะ
25 มกราคม 2548 09:17 น. - comment id 412631
คนดี..ของฉัน หากวันหนึ่งเธอนั้นแหงนมองฟ้าแล้วพบกับความว่างเปล่า หากถนนที่เธอเดินไปพบเจอแต่หมอกควันอันทึบเทา หากความรักที่กอบเก็บมาเนิ่นยาวถึงเวลาต้องสูญหายไป ฉันจะกุมมือ..และบอกกับเธอว่า อย่าผูกเปลแห่งความเหว่ว้า ในห้องเหงาอันหวั่นไหว กลับมาเส้นทางแห่งความหมาย..อันเป็นนิยามของคำว่า..ลมหายใจ โลกนี้ช่างกว้างใหญ่...เธอไม่ใช่คนแรก และคนสุดท้ายที่เสียน้ำตา เปิดหน้าต่างของชีวิตออกมาดูโลกภายนอก ดวงตะวัน...กระซิบบอกเรียกความฝันของเธอกลับมาหา สายลม...ขับกล่อมจิตวิญญาณที่บอบช้ำบนกาลเวลา รัตติกาล..ได้นำพาความสงัดคลุมกายเธออย่างแผ่วเบา เพียงแค่ช่วงชีวิตที่สะดุด..แต่ยังไม่หยุดลง การเริ่มต้นยังคงรอคอยแม้แต่ผู้ซึ่งเรียกขานตัวเองว่า...ว่างเปล่า... ความฝัน ความหวัง โบกมือเรียกเธอตลอดเวลาใต้ฟ้าสีเทา ความปวดร้าว ในวันเก่า เพียงแค่ริ้วรอยของกาลเวลาที่ไม่นานก็ผ่านไป ยืนมือมาที่ฉันนะคนดี... แล้วฉันจะพาเธอก้าวผ่านช่วงเวลาความเศร้านี้ไปพบกับความสดใส หัวใจดวงหนึ่งที่พร้อมเติมเต็ม...อาจไม่กว้างใหญ่เท่าฟ้าไกล แต่จะโอบล้อมเธอด้วยความห่วงใย...เพื่อพาเธอก้าวไปพบวันใหม่ที่งดงาม แม้กลอนบทนี้จะเป็นกลอนเก่าที่เปิ้ลแต่งไว้ แต่คิดว่าแทนทุกความรู้สึกได้ดีจ๊ะไหน ชีวิตคือการต่อสู้ เราต่างก็เป็นนักเดินทาง เหนื่อยนักก็หยุดพัก แล้วค่อยออกเดินทางต่อ ท้อได้ แต่อย่านานนะ จำได้ไหม..ฟ้าหลังฝนงดงามเสมอ และสิ่งที่มีค่าที่สุดให้ผู้คนได้พบเห็น...ก็รุ้งสวรรค์ไง ที่ตรงนี้ยังมีกำลังใจ และความห่วงใยให้ไหนเสมอนะ หมั่นคอยดูแลและรักษาดวงใจ...คิดถึงจ๊ะ ^______^
25 มกราคม 2548 10:27 น. - comment id 412690
รอบรอบข้างเธอ...พบเจออะไรไหม ยังมีใครใคร...ลำบากใจ หนักหนา ไร้ซึ่งอาหาร...ต้องขอทาน ละลานตา ชีวิตเบื้องหน้า...ไร้จุดหมาย ทางเดิน ชีวิตเราสุข...แสนสุข ความทุกข์...เปลือกนอก ผิวเผิน อย่างน้อย..ยังมี ข้าวกิน..เจริญ มีบ้านให้เพลิน...สุขใจ ผ่านพ้น ความเหงา เศร้าหนัก ด้วยทักทายโลก มุมมองใหม่ เกสร สายลม ฟ้าไกล ยังคง...เป็นกำลังใจ อยู่ใกล้ใกล้...เธอ ทุกนาที เป็นกำลังใจให้นะครับ
25 มกราคม 2548 18:12 น. - comment id 412978
ขอบใจทุกคนมาเลยนะ สำหรับกำลังใจ แต่เราคิดว่า กำลังใจของเธอ คงไม่อาจจะเปลี่ยน คนอย่างพวกเขาที่เราพูดถึง พวกนั้นมีอำนาจใช้จ่ายกันอย่างไม่คำนึง ไม่คิดถึงว่าหนึ่งเราก็เป็นคนเหมือนมัน มันคิดว่าจะใช้อะไรเราก็ได้ แต่รู้ไหมสุดท้ายไม่มีเราแล้วใครจะช่วย มันไม่คิดถึงว่าใครจะเดือดร้อน จับผิดกันไป...เฝ้าเลียกันไป... เหยียบกันไปให้สูงกว่าเขา ให้รู้ไปเลยว่า ผู้น้อย ไร้ค่า .... ปล...อยากเปลี่ยนความคิดของคนพวกนี้จัง
26 มกราคม 2548 16:53 น. - comment id 413331
อืม...ท่าทางอารมณ์บ่อจอยเลยนะ ใจเย็น ๆๆ อย่าคิดมากนะ เปลี่ยนไม่ได้ก็ไม่ต้องเปลี่ยน ทำหน้าที่ของเราให้เต็มที่ก็พอจ๊ะ ^_____^
2 กุมภาพันธ์ 2548 17:11 น. - comment id 413854
อย่าท้อแท้เลย...นะจ๊ะคนดี ฉันคนนี้จะค่อยเป็นกำลังใจให้ ในยามที่เธอท้อแท้ไม่มีใคร อยากบอกให้เธอรู้ไว้..ว่ายังมีฉันอยู่อีกคน .....แวะเข้ามาทักทายนะจ๊ะ.......
3 กุมภาพันธ์ 2548 17:49 น. - comment id 413871
ดีขึ้นเยอะเลย จ๊ะ เพื่อนๆๆ