ประภาคารยอดรัก

ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม

  เคย เป็น เพียง เรือ ลำ น้อย ใน ทะ เล กว้าง
      ที่ไม่รู้สายลมอ้างว้างจะพัดพาไปไหน
      มองขอบฟ้าไกลลิบก็เห็นเพียงแสงรำไร
      ไม่รู้เลยวันไหนจะลอยไปถึงแผ่นดิน
      จนเธอลอยรักมากลางทะเลกว้าง
      ทำให้การเดินทางนั้นจบสิ้น
      
      รักจากเธอเป็นเหมือนประภาคารบนแผ่นดิน
     ที่คอยส่องไฟแก่เรือพลัดถิ่นพเนจร
     จึงเต็มใจมอบหัวใจและความรัก
     ด้วยความรู้สึกแน่นหนักไม่มีวันถ่ายถอน
     รักที่มีให้จะไม่มีวันไหนสั่นคลอน
     เพราะฉันรักเธอด้วยศรัทธาและอาทรล้นหัวใจ 
ห่างหายไปนานมาก...ๆ...จนใครบางคนในเว็บ อาจคิดว่า หายตัวไปแล้วอย่างไร้ร่องรอย...
แต่ก็อย่างที่สัญญาไว้ ว่า อาจหายไปสักพัก ถ้าสบโอกาส ก็คงกลับมา ....อย่างไรเสีย วาก็คงไม่หายไปแล้ว ไปลับ...(เหมือนอย่างคนอื่นๆเขา)
เพราะยังผูกพันกับเพื่อนๆ...พี่ๆ น้องๆ ที่นี่ อยู่ค่อนข้างมาก
วันนี้ แอบกลับมาอย่างหวานๆ........
อยากให้คนที่คิดถึงอยู่ ได้มารับความหวานนี้ไปนะคะ....คิดถึงมาก....จริงๆค่ะ
ช่วงนี้ยอมรับว่า เวลาว่างน้อย แถม คอมก็เพิ่งจะเจอไวรัสเล่นงาน.......เล่นเน็ทก็ไม่ได้อีกต่างหาก....
คนรักกันนี่อุปสรรคมันเยอะจริงๆเล้ย...อิอิ