ค่ำคืนยืนมองฟ้ากว้าง อ้างว้างในใจเหน็บหนาว นภาดาษดาดวงดาว พร่างพราววาววับจับตา ลมพัดพาผ่านร่างกาย ไม่วายห่วงใยห่วงหา สายลมช่วยพัดนำพา คืนมาได้ไหมดวงใจ คนโง่กลวงโบ๋ปัญญา เธอว่าน่าเจ็บปวดไหม ความรักหลุดลอยแสนไกล ยากได้ให้หวลคืนรัง เธอคงรักฉันน้อยลง ยืนยงยึดติดความหลัง กองทรายปลายรักจึงพัง ฉันหวังกับมันมากเกิน ก่อนเคยมีเธอเพ้อรัก สุขนักเธอมักทำเขิน เส้นทางลำบากร่วมเดิน จากนี้เผชิญคนเดียว ยืนยิ้มหลุดจากภวังค์ ยับยั้งอย่าเผลอแลเหลียว จากนี้มีเราโดดเดี่ยว อย่าเกี่ยวเหนี่ยวใจเขาเลย หากรักจะผลักไปฤๅ รักคือเปิดใจใช่เฉย ผิดไปไม่เคยเอื้อนเอ่ย ใครเอยเคยบอกออกมา สายลมพัดโหมยามดึก ยังนึกคึกคักอิจฉา พวกเจ้าเล่าไร้น้ำตา ไล่ล่าพัดพาล่องลอย ขอคิดทบทวนคืนนี้ ตรงที่เวิ้งว้างความหงอย ดวงดาวแวววาวเคลื่อนคล้อย เริ่มค่อยจางแสงเลือนลาง ตัวฉันเล็กลงฉับพลัน จากวันที่เราบาดหมาง รอยยิ้มเคยมีบาง-บาง ช่างห่างไกลมันเหลือเกิน
Rainsummer 8 ธ.ค. 2547 03:27 น. - ID 67151 
1840
1
0
8 ธันวาคม 2547 08:29 น. - comment id 384905
อรุณสวัสดิ์ ตอนเช้าสดใสอากาศเย็นดี บรรยายถ่าายทอดได้ดี อันความรักครั้งเก่ามาเล่าคิด ใช้พนิจวินิจฉัยในรู้สึก เราเคียงคู่เคียงอยู่และรู้ลึก และไม่นึกว่าเราต้องเลิกกัน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
