วอนลมหนาว คราวผ่าน ม่านห้องนั้น ช่วยลดหลั่น ผันเปลี่ยนแปร กระแสสาย อย่าพัดหนาว ราวร้าน ผ่านเรือนกาย เหมือนดังคล้าย พรายผ่านข้า ในครานี้ หากดาวมอง เห็นน้องข้า นิทราหลับ ดาวช่วยดับ อับแสง ผ่อนแรงหรี่ ปล่อยความมืด ชืดชา ของราตรี กอดคนดี ไว้แทน แขนของข้า ฝากจันทรา ก่อนลารุ่ง ด้วยพรุ่งนี้ ช่วยสาดสี ส่องแสงลู่ ลงสู่หล้า ชโลมไล้ ใยแย้ม แก้มแก้วตา จูบแทนข้า สักครั้งก่อน จะจรไป ฝากไก่อู กู่ขัน สนั่นเสียง เป็นสำเนียง เรียกขวัญกล้า อย่าไถล รีบเร่งกลับ ทับสถิต สะกิดใจ เหมือนเช่นใคร ใคร่สนิท สะกิดนาง สู้ฝากฝัง สั่งความไว้ ด้วยใจห่วง ก่อนร่างร่วง สู่ห้วงฝัน ก่อนวันสาง เพียงหวังจิต คิดถึง คำนึงนาง นำนุชวาง อิงแอบ ให้แนบนอน
เทาสีเงิน 30 พ.ย. 2547 07:44 น. - ID 66597 
416
1
0
30 พฤศจิกายน 2547 08:23 น. - comment id 380952
อบอุ่นไพเราะงดงาม คือนืยามของกลอนบทนี้ ๚ะ๛ size>
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
