อย่าหลอกตัวเอง...เพื่อฉัน ความสุขของเธอนั้นสำคัญกว่า อยู่เพื่อรอคอยคนที่เธอรัก อย่าเสียเวลา อย่ารอให้สิ่งมีค่า ... กลับมาแล้วจากไป อย่าหลอกตัวเอง...เพื่อฉัน ความสุขของวันเวลาที่เธอให้...ไม่ไปไหน จะอยู่กับตัวฉัน ... ตลอดไป ไปเถอะ...อย่าให้ฉันเป็นผู้ทำลาย...มันลง อย่าหลอกตัวเอง...เพื่อฉัน อย่าหลอก...เพื่อความมั่นใจที่ไหลหลง เก็บความสัมพันธ์ของเรา...ที่จบลง เป็นความรักบทที่มั่นคง...จากฉันตลอดไป
20 พฤศจิกายน 2547 08:40 น. - comment id 373870
อ่านแล้วเข้าถึงอารมณ์ ว่าแต่ ท่อนนี้ ความรับ บทที่มั่นคง พิมพ์ผิดหรือเปล่า?
20 พฤศจิกายน 2547 12:53 น. - comment id 373937
ใช่ค่ะ การที่หลอกตัวเองว่ารัก...เป็นการทำร้ายคนอื่นจริง...กลอนซึ้งจัง
20 พฤศจิกายน 2547 13:00 น. - comment id 373944
ไม่หลอกตัวเอง แต่ก็ไม่บอกใคร ชีวิต..ก็เลือนไหลไปบนสันติธรรม งดงามดีค่ะ
20 พฤศจิกายน 2547 13:11 น. - comment id 373957
ความคิดดีค่ะ อิ อิ แวะมาทักทายค่ะ อิ อิ....
20 พฤศจิกายน 2547 13:19 น. - comment id 373970
เศร้าจังเลยค่ะ ไม่มีใครแต่ให้รู้ไว้เธอยังมีฉันค่ะ
20 พฤศจิกายน 2547 14:14 น. - comment id 374024
เศร้าจังเลยพี่ปอนด์ เป็นอะไรหรือป่าวค่ะ สบายดีมั้ยเอ่ย
20 พฤศจิกายน 2547 16:29 น. - comment id 374095
โถจิตมนุษย์สุดแสนแวดวงล้อม ที่โหมพยอมด้วยตัณหาน่าอดสู หมุ่นหมกเมาเฝ้ากามามาเชิดชู ยากจะกู่ก้องเพรียกเรียกกลับมา ลมเอ๋ยลมห่มพรากจากวสันต์ นำเหมันห์ผันผวนป่วนจิตหา ร้อนหรือเย็นไม่รู้กาลเวลา เหมือนมนุษย์สัตว์หนาเร้าเคล้าอารมณ์. แก้วประเสริฐ.
20 พฤศจิกายน 2547 19:30 น. - comment id 374172
รัก..เข้าใจ..ห่วงใยเสมอมา คืนเรือนรับขวัญนะคะ