: : หัวใจในแดนประหาร : :

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

ยอมแพ้ทุกสิ่งที่เห็น   เสียงเธอเยียบเย็น   แต่ทว่าใจฉันร้อนรน
ยอมรับเรื่องเราสามคน  จนมุมจำนน  ขอทนเจ็บทุกวิธี
ความรักของฉันบอดสี  ร้องเพลงผิดคีย์  เมโลดี้ด่าวดิ้นลอยลม
ซอเสียดสีสายซานซม  ไวโอลีนอารมณ์  เสียดสีแทรกซ่านซอนทรวง
ดังถูกเหล็กแหลมทะลวง  กลางหูจนกลวง  เจาะจ้วงด้วยโดเรมี
แส้ความคิดเธอโบยตี  ถ้อยคำย่ำยี  สายตาโหดเหี้ยมเยือกเย็น
เหตุผลเธอเหมือนเส้นเอ็น  รัดคอลำเค็ญ  บีบเค้นให้ยอมร้างลา
คนใหม่ของเธอสูงค่า  ดังฉันลืมตา  สู้แสงอาทิตย์เที่ยงวัน
เสียงตะโกนวิงวอนเงียบงัน  พลันภาพความฝัน  เธอฉันสลายมลาย
หมื่นแสนปัญหามากมาย  ผูกไว้กับปลาย  นิ้วก้อยอันแสนอ่อนแอ
หนึ่งคนทิ้งคนไม่แคร์  สายตาเคยแล  ถูกกั้นด้วยพรมแดนใจ
หน่วงหนักดังโลกทั้งใบ  ฉันแบกไม่ไหว  แพ้พ่ายกำแพงสายตา
ปราสาททรายสร้างสมมา  เพียงชั่วเวลา  คลื่นพาพัดล้างจางหาย
เห็นฉันเธอเห็นเพียงกาย  แววตาเปล่าดาย  ไม่เคยมองเห็นหัวใจ
เวนคืนความรักยิ่งใหญ่  ริบจากฉันไป  มอบให้เขาชั่วกาลนาน
ฉันอยู่ในแดนประหาร  เธอสองสำราญ  อยู่ในวิมานดาวเดือน
ภาพเขาติดตาย้ำเตือน  ภาพฉันรางเลือน  ภาพเธอเข้มคมดิบดำ
เหมือนดั่งกระอักไอในน้ำ  ในคอกถ้อยคำ  เยียบเย็นอย่างไร้เยื่อใย
เมื่อรู้ว่าเธอมีใคร  ถามว่าเจ็บไหม  ตอบได้ด้วยหยดน้ำตา...