น้ำค้างพร่างพรมยอดหญ้า ดุจคล้ายน้ำตาโศกศัลย์ เฝ้าคิดคำนึงรำพัน ถึงเธอผู้นั้นห่างไกล ห่างกันคนละฝากฟ้า หาใช่ห่างเกินฝั่งฝัน ยังคิดคนึงถึงวัน เมื่อไหร่เรานั้นพบเจอ ขอรักแค่นี้ผิดไหม ขอเพียงเสี้ยวใจให้ฉัน ที่ว่างช่วยมอบให้กัน ให้ฉันได้เดินเข้าไป คืนเหงาจะแปรเปลี่ยนผัน ถ้าเธอรักกันสักน้อย หัวใจปล่าวเปลี่ยวรอคอย คงมีที่พักหัวใจ