อยู่กับป่าสายธาราเวิ้งฟ้ากว้าง อยู่ระหว่างกลางทิวเขาที่เฝ้าฝัน ธรรมชาติวาดด้วยใจชุ่มชีวัน ลำธารฝันนั้นอยู่ไกลไม่กลับมา คิดถึงฟ้าหน้าต่างใจที่ใคร่เปิด อยากละเมิดกฏสังคมที่หนักหนา จากเมืองฟ้าลาเมืองใหญ่แล้วจากลา คึดถึงหน้าคนที่รักปักชีวัน แม้กลางคืนยืนมองฟ้าหน้าเมืองใหญ่ คิดถึงไอรักแน่นแดนถิ่นฝัน คือบ้านเกิดพร้อมเปิดรับให้กลับพลัน บ้านเรานั้นเมื่อไรหนอชักท้อใจ นานเป็นปีที่ใจไกลห่างบ้าน ทรมานหนาวเหน็บยามเจ็บไข้ คิดถึงรักไออุ่นและอุ่นไอ คิดถึงใจที่รักจริงไม่ทิ้งกัน ร้างรารอนแรมจากเมืองฟ้า วันนี้กลับกลับมายังป่าฝัน คือบ้านเก่าที่คอยเฝ้านับคืนวัน คือบ้านฉันที่ทุกวันต้องห่างไกล
zilver 6 ก.ย. 2547 12:24 น. - ID 60547 
777
1
0
6 กันยายน 2547 13:21 น. - comment id 325302
เขียนออกมาด้วยลีลาที่น่า่สะทกสะท้านครับ มาตุภูมิคือถิ่นแดนไกล ที่คนไกลบ้านอยาก กลับ จนต้องนั่งเฝ้านับเวลาคืนสู่เหย้า ความ รู้สึกนี้เข้าใจดี เพราะเป็นผู้หนึ่งที่นิราศไกล ๚ะ๛ size>
6 กันยายน 2547 14:07 น. - comment id 325347
อ่านแล้ว ให้คิด ถึง วันที่เคยเรียน ห่างไกล ....... ร้าวรอนรอคอยค่ะ
6 กันยายน 2547 14:19 น. - comment id 325369
มาอ่านเป็นกำลังใจให้คนที่แสนดี และจะเป็นกำลังใจให้ตลอดไปครับ
6 กันยายน 2547 19:05 น. - comment id 325531
*****เขียนได้ความรู้สึกดีค่ะ...เข้ามาให้กำลังใจนะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
