.. อ่อนไหว ..

แก้ม .. ป่อง

หากฉันห้ามได้  ..  มันก็คงไม่เกิด
จะไม่ทำให้เรื่องราวเลยเถิด  ..  จนสับสน
ระหว่างเราคงไม่ต้องทุกข์ใจ  ..  ไม่ทำให้ใคร  .. ร้อนรน
แต่ความรักมากล้น  ..  ก็เกิดขึ้นได้กับคนธรรมดา
ฉันรู้ตัวดีว่าอ่อนแอ
และทุกครั้งก็ยังพ่ายแพ้  ..  กับการเมินเฉย  ..  จนล้า
บอกตัวเองตลอดเวลาว่าฉันทนได้  ..  จะไม่สนใจอะไรเธอเลย
เพราะไม่อยากให้หัวใจได้มีโอกาสพร่ำเอ่ย  ..  คำว่ารักกับคนคุ้นเคยของใจ
และตลอดเวลา  ..  ฉันก็สัมผัสได้แค่คำว่า  ..  ปวดร้าว
ทุก ๆ ก้าวที่เดินผ่านเรื่องราว  ..  มันช่างนานยาวร้าวราน  ..  จนหม่นไหม้
ฉันเจ็บช้ำ  ..  แต่ก็ทำได้แค่พร่ำบอกตัวเองทุกคำ  ..  ว่าไม่เป็นไร
ฉันให้อภัยกับทุกสิ่งเรื่อยไป  ..  เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าความรู้สึกสุดท้ายก็รักเธอ
ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่ต้องอดทน
หวั่นไหวอยู่บนความสับสน  ..  ที่ไม่มีทางออกให้เจอ .. ให้แก้
ฉันเจ็บช้ำรู้บ้างไหม  ..  แต่ทำอะไรไม่ได้  ..  ต้องร้าวหัวใจ อ่อนไหว  อ่อนแอ
ฉันไม่อยากมีข้อแม้  ..  จะขอก็แค่  ..  สักนิดให้หัวใจที่กำลังพ่ายแพ้  โรยรอน
หลับตา  ..  ซ่อนความเหว่ว้าในห้วงคำนึง
ซ่อนต้นเหตุของความคิดถึง  ..  ที่ไหวอ่อน
แต่ก็เหมือนยิ่งตอกย้ำหัวใจ  ..  ไม่รู้ทำไมจึงไหวรอน
ห้ามใจจนเหนื่อยอ่อน  ..  ก็ไม่อาจลบความร้าวรอน  ..  ในหัวใจ
มันยากเหลือเกิน  ..  กับการไม่รัก
เพราะมันเหนื่อยนัก  ..  กับการทำใจไม่ให้รู้จัก  ..  ทั้ง ๆ ที่ใกล้
ในเมื่อทุกครั้งที่สบตา  ..  ก็รู้ตัวว่า  ..  รักหมดหัวใจ
ใครจะว่าฉันอ่อนแอ  ..  หรือแพ้พ่าย  ..  ก็สุดแล้วแต่ใจ  ..
            เพราะฉันยอมรับว่า  ..  สุดท้ายก็ห้ามความรักไม่ได้  ..  จริง ๆ

♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥
ถ้าวันนั้น  ฉันได้เอ่ยคำนี้  สิ่งดีๆ  คงไม่จากหายไป
ดอกไม้ก็คงจะหอม  ฟ้าคงยังสดใส  ไม่เป็นไป  เหมือนอย่างวันนี้
ถ้าวันนั้น  บอกรักเธอให้หมดใจ  กอดเธอไว้  สบตากันอีกซักที
ชีวิตคงไม่มืดมน  ต้องทนทุกข์อยู่อย่างนี้
...  คงจะมี  ...  ฉันและเธอ  ...  เดินเคียงข้างกัน  ...
ต่างคนต่างรู้  ต่างคนก็รัก  กลับต้องพลัดพราก  ทั้งที่ยังผูกพัน
น้ำตาก็ยังคงเสียไป  หัวใจก็ยัง  คงร้าวราน
ไม่รู้จะมีวันไหน  ...  ที่ใจจะลืม  ..

♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥    ♥