แ ค่ หั ว ใ จ ที่ ถู ก ฝั ง ต า ย ทั้ ง เ ป็ น

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

ความรู้สึกนึกคิดฉันถูกฝัง		
อย่ารื้อฟื้นความหลังอีกได้ไหม
จำต้องแยกทางเดินก็เชิญไป		
เสียเวลาทำไมให้เสียดาย
เงาแววตาของฉันก็ถูกฝัง			
สงบสิ้นแววคลั่งอย่างใจหาย
ผูกฝ้ายขาวกับเวรกรรมและความตาย	
มีแต่กายนั่งอยู่นี้ไม่มีใจ
เสียงหัวเราะของฉันก็ถูกฝัง			
เหมือนลอยคอไร้ฝั่งให้ฝันใฝ่
ไกลโพ้นฟ้ามีฝั่งแห่งฟอนไฟ		
อยู่หรือไปก็วอดวายคล้ายคล้ายกัน
เสียงอุทธรณ์ของฉันก็ถูกฝัง		
เงียบไปกับความหวังและความฝัน
ภาพวิมานกลางอากาศวินาศพลัน	
เพราะชนชั้นกั้นรักศักดินา
หยาดน้ำตาของฉันก็ถูกฝัง			
ไม่เหลือหลั่งให้คนซ้ำสมน้ำหน้า
อย่าทำหน้าสมเพชคิดเมตตา		
ไร้เดียงสาตาแป๋วเหมือนแมวเลย
เสียงรำพันของฉันก็ถูกฝัง			
หมดกำลังจะดันคำพร่ำเฉลย
อย่าฝืนอยู่ดูใจเหมือนคุ้นเคย		
อยู่เฉยเฉยทางใครก็ทางมัน
ความทรงจำของฉันก็ถูกฝัง			
กับความหลังพร้อมกำแพงที่แกร่งกั้น
ความรักแท้แพ้คมมีดที่กีดกัน		
เพราะชนชั้นเราต่างอย่างสมควร
เสียงร้องไห้ของฉันก็ถูกฝัง			
ไร้แรงคลั่งโอดโอยร้องโหยหวน
ให้ฉันตรมกับความตายที่ตีตรวน		
ไม่ได้เชิญไม่ได้ชวนอย่าหวนมา
ลมหายใจของฉันใกล้ถูกฝัง			
เราจะห่างอย่างจีรังสุดฝั่งหล้า
วันใดลมหอบฝนหล่นจากฟ้า		
จะมีหยาดน้ำตาฉันร่วมริน
วันพรุ่งนี้ซากลูกคงถูกฝัง			
เรื่องความหลังจากแรกพบก็จบสิ้น
คำปลอบโยนห่วงใยไม่อยากยิน		
เก็บคำหวานที่เปื้อนลิ้นไปไกลไกล
ร่างกายฉันก็ใกล้จะถูกฝัง			
สลายกับความหลังที่หลั่งไหล
จะยืนเศร้าเวทนาหาอะไร			
แค่หัวใจที่ถูกฝังตายทั้งเป็น