ครุฑครวญ

Picure

สุบรรณสำแดงฤทธิ์            ให้มืดมิดปิดอัมพร
ร่อนลงตรงบัญชร               จรสู่น้องแก้วกากี
งามเอ๋ยงามยิ่งนัก               พิศนงลักษ์มารศรี
คิ้วคางพ่างอินทรีย์              นวลพี่นี้มีใครเทียม
ตรงเข้าบรรจงกอด             เจ้าเพ้อพรอดกับอกเรียม
ชายตาชะม้ายเหนียม         แฝงอุธัจจ์เจ้าเอียงอาย
ยามใกล้เจ้ากากี                 กลิ่นเจ้านี้ชื่นมิคลาย
แนบชิดสนิทกาย                พาหายลับกับเมฆา
โบยบินมาถึงถิ่น                 นำยุพินสู่พารา
ฉิมพลีพิมานฟ้า                  เหนือต้นหว้าป่าหิมพานต์
โอบอุ้มเข้าสู่ห้อง                  วิมานทองแก้วประพาฬ
แล้วจึงวางนงคราญ             บนเตียงทองผ่องอำไพ
ครุฑหนุ่มเฝ้ามองพิศ           ยิ่งใกล้ชิดยิ่งหลงใหล   
โอ้เอ๋ยเจ้าทรามวัย               งามจับใจพี่เสียจริง 
พญานกแนบชิดใกล้            แต่หัวใจยังประวิง
เทวทัตลำบากจริง                 เพราะเราชิงตัวนางมา
กากีชะม้ายเนตร                   กลิ่นเยาวเรศชื่นนาสา
อวลกลิ่นสุคนธา                    บังสองตาเสียมืดมน
ความรักหนอความรัก           กลับดลชักจ้าวเวหน
ทรยศสิ้นเพื่อนตน                ลืมซึ่งผลที่ตามมา
ภายหลังเจ้าคนธรรพ์           แฝงตัวมันแอบเข้าหา
ลักลอบกับกัลยา                   แก้วโสภานังกากี
ครุฑโกรธจนสิ้นคิด              ด่าวิปริตน่าบัดสี
ไสหัวไปเสียที                      กลับไปที่ๆมึงมา
ครุฑรู้กรรมสนอง                 ตามครรลองแห่งพุทธา
เสียสิ้นทั้งวิญญา                  เศร้าโศกาข้าโง่ไป
ความรักพาตาบอด               หลงพร่ำพรอดแต่ทรามวัย
ลืมศีลทั้งสิ้นไป                     ลืมว่าใจไร้คุณธรรม