มองฟ้ามืดเมื่อดวงตะวันลับ นภาประดับดาริกาสว่างใส ดวงจันทราส่องหล้าแทนดวงไฟ เหม่อมองไปในฟากฟ้าราตรีกาล ป่านนี้ใครบางคนคงหลับฝัน ไม่สนจันทร์ดาราที่ฉายฉาน คงลืมเลือนลำนำที่เคยจาร เพลงขับขานแห่งดาราของสองเรา ราตรีนี้มีเพียงฉันที่ขับเพลง ขาดเสียงพิณบรรเลงส่วนของเขา นั่งมองเดือนมองดาวกระซิบเบา หยอกกระเซ้าอยู่กับเมฆาคราม ฉันขอวอนเจ้าดวงดาวบนฟ้า วอนนิศารัตนาที่งดงาม วอนวาริทบิดพลิ้วสายลมตาม วอนฝากถามคนที่นิทรารมย์ เพราะระยะทางห่างไกลอย่างไรหรือ หากเพราะคือหมดรักก็เหมาะสม หรือเป็นเพียงเพราะฉันที่โง่งม หลงคารมคำหวานคนไร้ใจ สิ่งใดคือความจริงอย่างไรแน่ ขอเพียงแค่เธอแจ้งแถลงไข บอกกับฉันถึงข้อความในหัวใจ คิดอย่างไรพูดออกมาเสียที
17 กรกฎาคม 2547 06:26 น. - comment id 299681
เป็นกลอนที่อ่อนพริ้วมาก สาเหตกระชากอารมย์ ของผู้อ่านมาอินในกลอนได้อย่างง่ายดาย กลอน นี้แสดงลีลาที่ช้าเนิบเหมือนคนสิ้นหวังท้อแท้ แต่ นัยยะแห่งกลอนยังแฝงถึงความหวังยังคงมี สุดยอดมากครับกลอนบทนี้ จะรออ่านกลอนบท คู่ที่ว่า ด้วยใจจรดใจจ่อแต่ขอให้เร็วหน่อยนะ๚ะ๛ size>
17 กรกฎาคม 2547 11:37 น. - comment id 299771
ก็อยากจะชมอะนะ แต่คุณ โรเบิร์ต ติงนองนอย ชมแทนหมดแล้วอะ เลยไม่มีคำชม ก็จะรออ่านกลอนอีกคู่นะ
17 กรกฎาคม 2547 18:40 น. - comment id 299976
อ่านแล้ว เหมือน.... ปวดลึก เจ็บแทน ครับ
18 กรกฎาคม 2547 00:11 น. - comment id 300143
^^ ขอบคุณค่า ที่เข้ามาอ่านกัน คือปรกติแต่งกลอนไม่เก่งแล้วก็ไม่ค่อยได้แต่งด้วยค่ะ แต่ที่แต่งออกมาได้เพราะอารมณ์ประมาณอ่านนิยายมาแล้วมันก็หวานนนนนนนนมากจนอยากแต่งกลอนแบบในเรื่องบ้าง ทั้งสวยทั้งหวาน ก็เลยลองพยายามแต่งดู ผลออกมาเป็น2บทนี้ล่ะค่ะ และอีกบทที่จะได้เห็นถ้าแก้จนพอใจเมื่อไหร่ เพราะตอนนี้แต่งเสร็จแล้วค่า แต่แก้ไม่เสร็จซักที ^^