บทสุดท้ายของความรัก (อีกครั้ง)
ม่านแสง แห่งตะวัน
หว่านความรักแล้วรอชูช่อดอก
ผลิใบออกผลิตผลบนความหวัง
จนเติบใหญ่เป็นไม้กล้าแกร่งพลัง
ด้วยดอกรักสะพรั่งยังพร่างพรู
ถึงลมแรงโถมใส่ไม่วิงไหว
พายุโหมเท่าใดไม่รับรู้
ตั้งตระหง่านสง่างามตามฤดู
เพื่อขออยู่คู่ดอกรักสลักใจ
เอ่ยคำมั่นสัญญาหวานผ่านภาษา
ให้รู้ว่ารักยังมั่นมิหวั่นไหว
ถ้าเธออยู่ฉันจะอยู่คู่เธอไป
ฝากความรักเอาไว้ให้ดูแล
แล้ววันหนึ่งมาถึงซึ่งพายุ
โกรธาดุเกลี้ยวกลาดเคยพลาดแพ้
ต้นรักนั่นยังคงมั่นมิผันแปร
ถูกรังแกยังกล้าท้าแรงลม
ความแรงสาดพาดผ่านกาลคับขัน
คงถึงวันที่ต้นรักหักโค่นล้ม
ดอกและต้นต่างมองตารู้อารมณ์
ด้วยระทมที่เราสองต้องจากกัน
วินาทีที่วิกฤติฤทธิ์ลมกล้า
เห็นแววตาทั้งสองที่โศกศัลย์
ซึ่งมีรักเคียงอยู่คู่นิรันดร์
พายุนั้นก็พลันหายมลายไป
ดอกรักพริ้มรอยยิ้มอิ่มความสุข
ผ่านความทุกข์เพราะมีรักอันยิ่งใหญ่
ต้นรักรับพยักหน้าด้วยอาลัย
แล้วทอดกายคลายรักไว้ในรอยดิน