สับสน...จริงโว้ยยยยย

พิกุลทอง

บรรจงหยอด เหรียญลง ตรงช่องรับ
โทรศัพท์ หาเธอ ที่เพ้อหา
เมื่อวานนี้ ก่อนจาก ฝากสัญญา
จะโทรหา นวลนาง อย่างว่าไป
ฮาโหลครับ รับสาย เสียทีเถอะ
ปล่อยให้ผม รอเก้อ อย่างไรได้
นานแสนนาน กว่าจะรับ เกือบหลับไป
แสนดีใจ เสียงเธอกรอก บอกว่ามา
ทำอะไร อยู่เหรอ เธอคนสวย
หยอดคำหวาน ใส่ด้วย ช่วยแก้หน้า
อาบน้ำค่ะ เธอนั้น ตอบออกมา
แหม..มันน่า เห็นภาพ เธออาบจัง
ไม่ได้หม้อ นะครับ อย่าจับผิด
เพียงแค่คิด หรอกน่า.. อย่าขึงขัง
อย่าเพิ่งโกรธ เพิ่งเกลียด เชียดชิงชัง
ทำเหมือนดัง ผมหน้าหม้อ ต่อหน้าเธอ
มีอะไร หรือคะ ว่ามาได้
ว่าออกไป อย่าให้ ฉันรอเก้อ
ยังไม่เปลี่ยน เสื้อผ้า มานะเธอ
มีอะไร นะเออ รีบว่ามา
พรุ่งนี้คุณ พอว่าง อยู่บ้างไหม
อยากชวนไป เดินเล่น เป็นหนักหนา
กี่โมงหล่ะ เธอนั้น พลันตอบมา
ผมก็ว่า ห้าโมง คงออกไป
ขอโทษนะ ไปไม่ได้ ไม่ว่างค่ะ
แล้วผมจะ ได้เจอ เธอวันไหน
อยากเห็นหน้า ยอดยา แทบขาดใจ
แล้ววันใหม่ ค่อยนัด กันอีกที
วางหูไป ใจมัน ก็พลันแป้ว
หรือจะแห้ว อีกแล้ว กันละนี่
เดินหงอยเหงา กลับหอ รอพรุ่งนี้
จะขอโทร อีกที นี่ละกัน
ฉับพลันนั้น มือถือ ก็ดังขึ้น
ผมรีบฟื้น ความเหงา เศร้าเปลี่ยนผัน
เอ๊ะนี่เบอร์ แฟนเก่า เศร้าอีกพลัน
เธอบอกว่า ขอโทษกัน ที่จากลา
ขอโทษนะ เด่นจ๋า ขอโทษแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว พร่ำขอโทษ อย่าโกรธหนา
ผมตะคอก ออกไป ไม่ต้องมา
เพราะมันเจ็บ เกินกว่า จะหวนคืน
พูดจบแล้ว นึกเสียใจ เมื่อได้คิด
เราไม่น่า ทำผิด คิดฝ่าฝืน
ใจยังรัก เธอนั้น ทุกวันคืน
กลับมาต้อง สะอื้น ทุกคืนไป...