..๏ จินตนาการของพรานไพร

อัลมิตรา

..๏ คืนที่เพ็ญสุกสกาวดาวพร่างฟ้า
ช่างงามตาสวยสมภิรมย์ผอง
จึงวาดจินตนาการขานทำนอง
ร่ายกลอนพ้องตอบคำลำนำกวี
วสันต์สวาทมาตรว่าครารำลึก
ยังตราตรึกความทรงจำย้ำวิถี
ลมลู่ไม้แกว่งกวัดกระหวัดฤดี
นึกย้อนที่เคยเป็นเช่นก่อนกาล
ท่ามพนา..เราสองครองสุขสม
ต่างชี้ชมเพ็ญดาราคราผสาน
แสงเดือนส่องยวนใจให้เบิกบาน
เกินจักต้านอารมณ์ข่มภายใน
หนาวน้ำค้างพร่างพรมประโลมร่าง
พี่เคียงข้างกกกอดพลอดชิดใกล้
เย็นยะเยือกพระพายพัดคราใด
อบอุ่นไซร้ด้วยกายคล้ายแอบอิง
แว่วนกไพรขันคูคู่ขับเสียง
แจ้วจำเรียงดุจหยอกบอกนัยหญิง
แลหิ่งห้อยกระพริบแสงแข่งจันทร์จริง
สุขใจยิ่งยามเราเคล้าเคลียคลอ
ครั้นเมื่อถึงริมธารสนานสรง
พี่บรรจงอาบให้สุขใจหนอ
ผะแผ่วไล้เรือนร่างพลางพนอ
เชยชิดคลอชื่นชมดมเนื้อนวล
หอมผกาอื่นใดในโลกหล้า
เจ้าหอมกว่าพรรณใดใคร่คิดหวน
เนียนกว่าเนื้อนุ่มใดหมายรัญจวน
เจ้าเนียนล้วนละมุนกรุ่นทั้งกาย
เห็นเดือนยิ้มพริ้มพราวสกาวพร่าง
ดาวรายทางยังหยอกบอกแสงสาย
เรื่อเรืองฟ้างามผ่องพ้องจันทร์พราย
แลคลับคล้ายแอบมองคู่ครองเคียง
เฉกกินรีคนธรรพ์ประสานสอง
ร่วมประคองขับพิณศิลปะเสียง
บรรเลงคีตรักจักจำเรียง
กล่อมขวัญเยี่ยงห้องหอคลอพงไพร
ครั้งรุ่งสางรังสิมันตุ์สิฉายฉาน
คงตระการนวลอนงค์พี่หลงใหล
อยากเชยชิดสนิทน้องปองหทัย
เป็นคู่ไซร้ทุกภพสบชาติครอง  ๚ะ๛