หยาดน้ำตาฝันน้ำค้าง

**ปราศนาการ

กาลครั้งหนึ่ง เมื่อไม่นานมานี้
ท่ามกลางความอบอุ่นของปุยเมฆกลางฟ้าใส
ไอหมอกเรียงรายทอดกายโอบกอดทั่วผืนฟ้า
บดบังสายตาที่เฉยเมยจากพืชพันธุ์สู่เบื้องบน
แสงอบอุ่นขาวนวลคู่ควรพืช
พยายามชักชวนเติมพลังให้พืชเริงร่าอยู่ร่ำไป
หากแต่เพียงสาดแสงไร้แรงกล้า
ไม่แกร่งกล้าฝ่าดงหมอกแสนบอบบาง
ฤดูกาลผ่านพ้นไป 
พืชผลิใบแทรกผ่านหมอกขาวบาง
เชิดชูกิ่งแผ่ก้านเปิดรับความอบอวลผ่านเมฆหมอก
สัมผัสไออุ่นของชีวิตซึมซาบความอบอุ่นเหนือผืนฟ้า
เอิบอาบซาบซ่านลบซึมเซาของใบเฉา
พืชต่ำต้อยลบปมด้อยเชิดชูใบสู่ฟ้าใส
หวังยอดใบเอื้อมสัมผัสรักอบอุ่นเหนือฟากฟ้า
ปลดลำต้นปล่อยใบชูไสวตามแสงเรืองค้าง
แต่แล้ว ฤดูกาลอันอบอุ่นช่างแสนสั้น
แสงสว่างไสวต้องมนตร์ฤดูกาลจำลาจากฟ้าไป
เปิดโอกาสให้พืชพันธุ์ที่ตาบอดจากแสงอันเจิดจ้า
ลู่รอยยิ้มพิมพ์ใบงามจุมพิตผืนดินที่เฝ้ารอคอยตลอดมา
สายสัมพันธ์เหนี่ยวรั้งอันยุ่งเหยิงจากรากแก้วใส
ผสานกลับคืนวันสดใสจากเบื้องหลังสู่พืชพลัน
ส่งสายน้ำความชุ่มฉ่ำหล่อเลี้ยงความเชื่อมั่นผ่านคืนวัน
ปล่อยคืนฝันให้ฟ้าหมองโปรยปรายหยาดน้ำตา
หากยังคงเหม่อมองละอองใสจากฟากฟ้าอย่างเงียบงัน
คิดถึงวันฟ้าอบอุ่นโอบอุ้มต้นกล้าผู้โดดเดี่ยว
หมดหนทางคืนฟ้าใสใจเบิกบาน
ขอจดจำแค่คืนวานของสองเราตลอดกาล
เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง !!! ฟ้าเงียบงัน
ตัวกลิ้งหลุนเกาะขอบใบคว้าเยื่อใยสุดกำลัง
แหงนหน้ามองเส้นขอบฟ้าไกลแสนไกล
ทำหน้างงคิ้วบูดเบี้ยวเสียรูปทรง
ถามตามตรงนี่แค่ฝัน ฉันละเมอ หรือเพ้อไป
ฟ้ามืดครึ้มเงียบงันไร้เงาจันทร์
ตะโกนถามย้ำออกไปรู้บ้างไหม ฉันฝันถึง
เงี่ยหูฟังสุดขอบใบกลางความมืด
ฟ้าไม่ตอบบอกเป็นนัยใครคือคุณ
หยาดน้ำค้างลื่นไถลร่วงกระทบปรายแสงดาว
ทิ้งประกายร่างแพรวพราวกราวสู่ดิน
ลบภาพฝันแตกสลายร่างกระจาย 
หมดคืนวันฝันสวยงาม
  
น้ำตาใสซับผืนทราย จางหายไป
**ปราศนาการ (Dreamless)
April 09, 2004
23:05