กว่าจะรู้..ก็สายเกิน
มัทนา
...สายธารา รินระเรื่อย เอื่อย เอื่อย อ่อน
ลมสะบัด พัดวอนเว้า เคล้าใบไหว
ระลอกคลื่น ครืนครืนรับ กับฟ้าไกล
นกบินไป พร้อมเป็นหมู่ เคียงคู่กัน
ลมหายใจ กับชีวิต ที่คิดผ่าน
ภาพวันวาน ฉายซ้ำ ณ ใจฉัน
น้ำใจดี ที่เธอยื่น และยืนยัน
ลมรำพัน ย้ำว่ารัก ยังปักทรวง
กว่าจะรู้...ก็สาย ไปหรือเปล่า
แดดยามเช้า ช่วงบอกที ว่าห่วงหวง
ฝากสายลม กระซิบรัก กว่าทั้งปวง
วอนดาวดวง ปลอบโยน ยามเศร้าใจ
ก่อนจะรู้...ว่ารัก กลับไม่สน
ด้วยผู้คน ผ่านมาเกินรับไหว
แต่ผ่านมา แล้วเพียง ผ่านเลยไป
เหลือเธอไว้ คนสุดท้าย ที่มีกัน
ขอขอบคุณ ที่มั่นคง อยู่เสมอ
ไม่เลือกเธอ เพียงแค่ อยู่เคียงฉัน
แต่เลือกความ จริงใจ ที่นิรันดร์
คือความฝัน ที่เป็นจริง อิงหัวใจ