ฉันโชคดีที่เหงาไม่เป็น เพราะที่เห็นจะมีเขาอยู่เคียงข้าง ไม่จำเป็นหรอกความรู้สึกที่อ้างว้าง ความรักมันแทนที่ทุกสิ่งทุกอย่าง..ทุกครั้งไป ฉันไม่ชอบความเหงา.. แม้หัวใจจะเต้นระทึกเบาเบา .. ใกล้ใกล้ หากเพียงเธอเดินเข้ามาพร้อมอุ่นไอ แค่นี้ก็สุขใจ ไม่รักใครได้ ..เท่าเธอ
25 มีนาคม 2547 12:13 น. - comment id 236714
ผิดๆๆ แก้กลอนกับ แก้มค่ะ โทดนะค๊า
25 มีนาคม 2547 12:45 น. - comment id 236737
เธอคงนั่งหัวเราะจนงอหาย ถึงจะเป็นยังไงเธอไม่เหงา ไม่รับรู้เลยว่าทุกข์โศกเศร้า หัวเราะร่วนตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น... เห็นเดินหัวเราะอยู่ข้างทางผมยาวรุงรังแบกถุงสองสามใบเก็บสมบัติเต็มถุงเลย อิอิ มีความสุขจังนะ อิอิ
25 มีนาคม 2547 14:18 น. - comment id 236813
เวงกำคุนฤกษ์ คิดได้ไงเนี่ย นั่นคนบ้าแล้ว แงๆๆ
25 มีนาคม 2547 14:53 น. - comment id 236829
ฉันไม่ชอบความเหงานั้นเหมือนกัน แต่ทำไมทุกวันในตอนนี้ ฉันจึงมีแต่เหงาชิดใกล้ในชีวี ไม่ยอมหายสักทีไม่รู้เลย *-*กลอนไพเราะมากๆๆๆๆเลยค่ะ ชอบจัง แต่งได้ดีค่ะ*-*
25 มีนาคม 2547 15:15 น. - comment id 236844
นั่งมองฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน แต่หัวใจกลับวนเวียนไม่ไปถึงไหน มีเพียงฤดูของความคิดถึงที่เหงาจับจิตจับใจ ที่รอเพียงผ้าห่มแห่งความห่วงใยว่าเมื่อไหร่เธอจะส่งมา....... ** ก็แก้มเหงานี่นา ^-^ ขอบคุณค่ะ ที่ทักทาย และขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่แสนน่ารัก **
26 มีนาคม 2547 13:09 น. - comment id 237242
อยากให้คุณใช้คำที่ทำให้ภาษาไม่วิบัติอ่ะคะ ไม่ได้ว่าอะไรนะคะ เพียงแต่เราเป็นคนไทยคนหนึ่ง ถึงกลอนจะเพราะเท่าไร แต่จะไม่เข้าถึงใจของคนอ่านเพราะภาษาน่ะค่ะ ^___^