*.*.*. กาแฟ นํ้าตา ฟ้าสีเทา .*.*.*

หนึ่งนะ

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*

ชั่วโมงที่แล้ว กาแฟในแก้วเคยอุ่น
กลิ่นกรุ่นที่เคยคุ้น ก็เริ่มจางหาย
นั่งรอใครบางคน จนแววตาสีหม่นมาทักทาย
ไม่ได้นัดใครแต่ก็มารอจนแสงตะวันสุดท้าย รํ่าลาไป

ชั่วโมงที่แล้ว ฟ้าเคยแต้มด้วยสีฟ้า
แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่า ผืนฟ้าที่อยู่ตรงหน้าแต้มสีไหน
เพราะความเหว่ว้าแต้มสีนํ้าตาในดวงใจ
จนมองไม่เห็นความอ่อนหวานใดๆ ของคํ่าคืน

ชั่วโมงที่แล้ว ไม่รู้ว่ามีรถราผ่านไปกี่คัน
ในร้านเก่าที่เราเคยมาด้วยกัน วันนี้มีแค่ฉันที่นั่งสะอื้น
การใช้เวลาคนเดียวมันเปล่าเปลี่ยวไม่อาจทวงหัวใจคืน
ทุกครั้งที่ลืมตาตื่น ได้ยินเพียงความข่มขื่นนั่งอยู่ในใจ

ชั่วโมงที่แล้ว คิดหวังว่าเธออาจแวะมา
รอคอยทั้งที่ไม่รู้ว่า หัวใจเธอจะเรียกหากันบ้างไหม
ความทรงจำเก่าๆ ร้านเก่า ฟ้าสีเทาไม้ได้ทำให้เปลี่ยนไป
ยังมีฉันที่ฝันลมๆแล้งๆไป ว่าจะได้พบใคร ที่ฉันรอ


*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*


เคยบ้างไหม
ที่รอใคร 
สุดท้าย แล้วเขาก็ไม่มา
.......
กลอนบทนี้ ต่อให้ กลอน ฉัน กับวัน เดิม เดิม
ของ ถนนสายเก่า รองเท้าคู่ เดิมนะครับ