รักของดอกหญ้า...(มีค่าเพียงดิน)

ตะแหง่ว

     อากาศแสนสดใสในตอนเช้า
     ดินคลอเคล้าดอกหญ้าพาสุขสันต์
     ต่างเย้าหยอกหลอกล้อเล่นเช่นทุกวัน
     สายลมเย็นแวะมาพัดก่อนผ่านไป
     แจกันเมียงมองมาทางหน้าต่าง
     เห็นดอกหญ้าน่ารักช่างสดใส
     ถ้าเราได้ดอกหญ้ามาแนบกาย
     คงจะเปลี่ยนรสชาติไปดีไม่เบา
     จึงร้องบอกออกไป ไฮ้..ดอกหญ้า
     เจ้ามาอยู่กับข้าได้รึปล่าว
     รับรองว่าดังได้ไม่ต้องเดา
     แล้วตัวเจ้าจะพร้อมพรั่งสู่สังคม
     ขอบคุณนะแจกันที่ท่านแนะ
     ตัวข้าแค่ดอกหญ้าหาเหมาะสม
     ไม่อาจไปกับท่านได้ใจตรอมตรม
     คงสิ้นลมถ้าต้องพรากห่างจากดิน
     มันมีดีอะไรนั่นแจกันถาม
     เป็นเพียงดินต้อยต่ำย่ำเหยียบสิ้น
     อ้าว..แจกัน แม้ข้านั้นค่าเพียงดิน
     แต่ไม่เคยดูหมิ่นติฉินใคร
     ท่านแจกันขอให้ท่านไปเถอะนะ
     ดอกหญ้าว่าข้าไม่อาจผันแปรได้
     ข้ารักดินดินรักข้าถ้าเข้าใจ
     นั่นดอกไม้ที่รอรักจากท่านจริง
     แจกันยินคำกล่าวให้เศร้าจิต
     ในใจคิดแค่ดอกหญ้ามาทำหยิ่ง
     แล้วร้องบอกออกไปว่าอย่าหวังอิง
     เมื่อเจ้าทิ้งโอกาสอันงดงาม
 
     หลังแจกันจากไปได้สักครู่
     ดินที่เฝ้าดูอยู่ก็เอ่ยถาม
     ไม่เสียใจใช่ไหมจ๊ะดอกหญ้างาม
     ที่มารักดินต้อยต่ำตัวดำเอา
  
     ถึงแม้ท่านตัวดำคล้ำเป็นเหนี่ยง
     ขอแค่เพียงจิตใจไม่ดำเท่า
     ข้ารักท่านที่นิสัยใช่รูปเงา
     ดอกหญ้ากล่าวเรารักกันจนวันตาย...