เดียวดายกับสายลม ตรอมตรมเพราะความเหงา สายลมคลอเคลียเบาๆ คนทำไห้เศร้าได้เดินไป คนรักคนเคยรัก คนเคยทักไม่รู้อยู่ตรงไหน นานมาแล้วที่เธอได้เดินไป ปล่อยให้ใจจมปักกับเดียวดาย ก็ไม่เคยจะเหงามากอย่างนี้ เป็นมาเกือบปีไม่ยอมหาย ทุกๆครั้งคิดถึงไม่เสื่อมคลาย แต่กลับกลายแค่เลื่อนลอย เมื่อดาวลับกลับจากฟ้า มีเพียงน้ำตามารินไหล มองเม็ดดินเม็ดทรายเงาระยับจับใจ ทะท้อนให้คิดถึงเรื่องผ่านมา แต่ก็นะเรื่องที่ผ่าน มันคือวันวานไปแล้วนี่ ตอนนี้คงเหลือแต่ใจที่มี จมปักที่นี่ที่เดีวยดาย
เจ้าชาย 5 ก.พ. 2547 06:01 น. - ID 46145 
674
2
0
5 กุมภาพันธ์ 2547 15:12 น. - comment id 212211
เดียวดายอยู่กับความเหงา จมติดอยู่กับความเศร้าของอารมณ์ อีกไม่นานความขื่นขม อาจเป็นเพียงสายลมที่พัดไป............ มาหานะ...
5 กุมภาพันธ์ 2547 17:31 น. - comment id 212289
อยู่กับความเหงา ลำพังฉันเศร้าไม่หาย อยู่ตรงนี้ไม่มีใคร มามอบความรักให้สักที ****ไพเราะครับ***
9 กุมภาพันธ์ 2547 15:12 น. - comment id 213836
ความเดียวดายเป็นอะไรที่รู้สึก มันเปรียบเหมือนส่วนหนึ่งที่ลึกลึกไม่อยากรู้สึกห่วงหา แต่ทำไงได้เมื่ออะไรที่ผ่านเข้ามา มีแต่ความเหว่ว้าจึงต้องเดียวดาย *-*กลอนน่ารักดีค่ะ*-*
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
