..ไม่แน่ใจ..

..สีน้ำฟ้า..

เพียงแค่ได้หลับตา..เพื่อให้ผ่านไปอีกคืนหนึ่ง 
เรื่องราวของคนเคยซึ้งหายไปไหน 
เคยคิดถึงตลอดเวลาที่หายใจ 
ตอนนี้ไม่เหลืออะไร..มันว่างเปล่าเดียวดาย 
หนาว.. กับสายลมที่พัดพาได้ความเหงามาสู่ 
อาดูร.. กับความคิดที่กระหน่ำมาหลากหลาย 
อ้างว้าง.. กับรอบข้างที่ไม่มีใครเคียงกาย 
อย่างไรก็เดียวดาย..ไม่มีเรื่องราวของเธอในใจ 
เพียงแค่จะหลับตาให้ผ่านพ้นไปอีกคืนหนึ่ง 
แต่ละเรื่องราว ซึ้ง .. ซึ้ง ไม่รู้หายไปไหน 
ทุกอย่างสูญสิ้นนับตั้งแต่วันที่เขาลาจากไกล 
จะรอ หรือ จะหาใหม่ ไม่แน่ใจขอแค่พ่นลมหายใจผ่านไปอีกวัน 
--------------------------------------------------------------------------------				
comments powered by Disqus
  • แมวน้อย มะได้ล๊อกอิน

    17 มกราคม 2547 17:00 น. - comment id 204156

    อยากจะบอกมากๆเลยนะคะ
    ว่าเพราะมากๆๆๆๆๆ
  • พิกุลทอง

    17 มกราคม 2547 19:07 น. - comment id 204213

    กลอนเปล่าของคุณเพราะทุกอันเท่าที่เคยอ่านมา
    
    อันนี้แน่ใจว่าเพราะครับ
  • tiki

    17 มกราคม 2547 22:07 น. - comment id 204324

    เพราะมากค่ะ
  • ใจปลายทาง

    17 มกราคม 2547 23:19 น. - comment id 204356

    รอ ไปก่อน ค่ะพี่แจม
  • ผู้หญิงไร้เงา

    17 มกราคม 2547 23:50 น. - comment id 204366

    ตอนนี้ไม่เหลืออะไรนอกจากน้ำตา
    กับความโหยหารักที่ลาห่างหาย
    อยากจริงจริงคืออยากให้เธอกลับมาเคียงกาย
    แต่ก็รู้ว่าสายเธอคงหน่ายและหนีจากลา
    
    *-*ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ  แต่งเก่งจัง  การจะรอใครหรือไม่รอขึ้นอยู่กับองค์ประกอบหลายประการนะค่ะ  ผู้หญิงไร้เงาว่า  ถ้าคิดจะรอต้องมั่นใจว่าสิ่งที่เรารอจะกลับมาหาเรา  แต่ถ้าจะหาใหม่ต้องมั่นใจเช่นกันว่าเราจะต้องไม่เศร้าเหมือนครั้งหนึ่งที่เราเคยเศร้า  ซึ่งไม่ว่าจะตัดสินใจอย่างไรก็เป็นกำลังใจให้เสมอนะค่ะ*-*
  • ฤกษ์(ไม่ได้ล๊อกอิน)

    18 มกราคม 2547 14:07 น. - comment id 204576

    หายใจทิ้งไปทำไมวันต่อวัน
    ไม่แน่ใจซึ่งกันก็คงเหงา
    เปลืองชีวิตเวลาต้องสูญเปล่า
    หาเอาใหม่ดีกว่าเก่าอย่าเหงาเลย....
    
    อิอิ ให้ใช่อะไรบ้างก็บอกนะ อิอิ
  • ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม

    18 มกราคม 2547 14:50 น. - comment id 204589

    ไม่เจอกันนานเลยนะคะ พี่แจม...
    ไม่ยอมไปเยี่ยมกันบ้าง คิดถึง คิดถึง 
    เลยเอากลอนมาให้อ่านถึงที่เห็นว่าเนื้อหาคล้ายๆกันด้วย
    
    เหมือนโลกนี้ไม่มีที่ว่างสำหรับฉัน
    ตั้งแต่ฉันเดินทางผ่านคืนวัน โดยลำพังอย่างนี้
    อยู่ที่ไหน...เหมือนยิ้มได้ ทั้งที่ใจไม่มี
    ทุกครั้งที่เห็น เรื่องรักดีๆ ได้แต่ยิ้มและมองผ่านไป
    เหลือความเข้าใจในความรักเท่ากับศูนย์
    มีแต่ความไม่เข้าใจในตัวเองที่เพิ่มพูน เป็นโรคเหงาที่แก้ไม่ไหว
    เห็นนิยายรักที่เขารักกันมากๆ 
    วาดภาพไม่ออกว่าจะเป็นไปได้ยังไง
    เมื่อเรายังไม่เคยรักกันมากเท่านั้นได้เลยสักที
    หรือมีแต่ฉันที่รักเธอได้มาก และมาก 
    ที่การลืมเธอยังเป็นเรื่องยากกว่าการรักเธออย่างนี้
    ฉันเลยมองว่าเรื่องรักมันน้ำเน่าสิ้นดี 
    และไม่อยากเชื่อมันว่าจะมี  หรือแม้แต่เคยเกิดขึ้นมา
    กลายเป็นผู้หญิงที่มองความรักในแง่ร้าย
    แม้ยังเชื่อว่ารักแท้อาจมีได้ แต่การหาเจอมันยากกว่า
    ฉันคงไม่โชคดีจะเจอมัน - - ไม่คิดฝันว่าจะได้มา
    แม้แต่จะรักเธอ ยังทำได้แค่เดินจากมา ...
    แล้วจะให้เจอคนที่มีรักแท้รออยู่ข้างหน้า ฉันว่า...มันนิยาย
  • ข้าวปล้อง

    18 มกราคม 2547 14:52 น. - comment id 204590

    หาใหม่ดีกว่าค่ะ ใหม่ร้องเพลงใช้ได้เหมือนกัน ๕๕๕
    
    
    กลอนให้อารมณ์เหงาดีจังนะค่ะ ^-^
  • ..สีน้ำฟ้า..

    22 มกราคม 2547 13:27 น. - comment id 205993

    มาทักทายทุกคน ช้าไปหน่อยไม่ว่ากันนะ
    
    ข้าวปล้อง น้องวา ฤกษ์ น้องตูน น้องอ้อม ติกิ พิกุลทอง และแมวน้อย สบายดีกันไหม 
    
    คิดถึงทุกคนนะจ้ะ

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน