ในเมื่อเธอตัดสินใจจะเลือกเขา ลืมเรื่องราวของเราให้หมดสิ้น เพราะฉันมันมีค่าแค่...เศษดิน เธอจึงต้องโบยบินหาดวงดาว อย่าห่วงเลยคนดีฉันไม่โกรธ จะไม่โทษไม่ว่าที่เลือกเขา จะไม่พูดมากให้เรื่องมันยืดยาว เขาเป็นดาวแต่ฉันมันแค่...เศษดิน
12 ธันวาคม 2546 12:17 น. - comment id 190105
ทำไมถึงได้น้อยใจขนาดนั้นอ่ะคะ คนเราย่อมมีคุณค่าในตัวเองเสมอ เขาไม่เห็นความดีในตัวเรา เพราะเค้าตาไม่ถึงตะหากล่ะคะ :D
12 ธันวาคม 2546 16:12 น. - comment id 190147
เธอไม่ใช่เศษดินที่ด้อยค่า และอาจจะไม่ไช่ดาราที่สูงส่ง แต่เธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งทรนง เก็บเถอะ...เก็บรักที่มั่นคงไว้ให้กับคนรักจริง.... จะใช่น้องต่ายคนเดิมรึปล่าวน๊า ... สงสัยจัง..
12 ธันวาคม 2546 22:27 น. - comment id 190256
ในเมื่อเธอตัดสินใจไปรักเขา ไม่มีเราเหมือนก่อนตอนฝันหา ฉันก็คงเเป็นดินที่เธอไม่สนใจตลอดเวลา ส่วนเขาก็คงเป็นดาวบนฟ้าที่มีค่าสำหรับเธอ *-*กลอนแต่งได้ไพเราะและดีมากๆๆๆเลยค่ะ ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ*-*
14 ธันวาคม 2546 00:32 น. - comment id 190786
ฉันกับผืนดินคงไม่ต่าง ยังห่างไกลกันกับดวงดาวเสมอ ฉันที่มันเฝ้ารักแต่เธอ ก็คงต้องรักแต่เธออยู่เรื่อยไป