เดียวดายกลางสายลม

น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม

เดียวดายกลางสายลม
ใจขื่นขมจมกับความหวั่นไหว
อยู่คนเดียวอย่างเปล่าเปลี่ยวใจ
ไม่เหลือใครคอยช่วยซับน้ำตา
เดียวดายไร้คนเคียงคู่
แสนหดหู่เมื่อรู้ว่าเราไม่มีค่า
ไม่มีคนที่รักและเข้าใจ ไม่เหลือใครอย่างวันที่ผ่านมา
ต้องทนช้ำอุรา เกินกว่าจะบรรยาย				
comments powered by Disqus
  • ทิกิ tiki (ลืมลงทะเบียน)

    15 พฤศจิกายน 2546 17:40 น. - comment id 181921

    อืมม์ใ จนะใจ
  • ผู้หญิงไร้เงา

    16 พฤศจิกายน 2546 00:44 น. - comment id 182020

    ความอ้างว้างอยู่เป็นเพื่อนฉัน
    ฉันเหมือนมีมันเป็นเพื่อนเสมอเสมอ
    ไม่รู้ทำไมนะเออ
    จริงจริงฉันอยากมีเธอข้างกาย
    
    แต่ที่เป็นอยู่ขณะนี้
    มันเหงาเศร้าเต็มที่แล้วรู้ไหม
    เหตุผลเพราะเธอมีใคร
    ทิ้งฉันไว้กับความเดียวดายลำพัง
    
    ***กลอนไพเราะดีค่ะ  แต่ก็เศร้าเหลือเกิน***
  • ตะแหง่ว

    16 พฤศจิกายน 2546 13:55 น. - comment id 182140

    เธอไม่ได้อยู่เดียวดายท่ามกลางสายลม
    แต่ยังมีแสงสว่างอันอบอุ่นเป็นเพื่อน
    น้ำค้าง ดาว ฟ้า จันทรา มาย้ำเตือน
    พร้อมกับเรามาเป็นเพื่อนกันตลอดไป
    
    เป็นเพื่อนกันนะคะ 
    

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน