เพียงแค่

พนาไพร

.....ห่วงใยในความคิด                กังวลจิตเพียงในใจ
ดูแลแค่ไกลไกล                         มิอาจใกล้ได้เอ็นดู
.....เจ็บป่วยไม่สบาย                  ห่วงจนหายแต่ไม่รู้
แอบแคร์คอยแลดู                      ก็กลับอยู่ห่างร้างไป
.....แม้เหงาเราเป็นเพื่อน            มิลืมเลือนเพื่อนจากไกล
เราเหงาใครปลอบใจ                  กลับหาไม่ใครกังวล
.....ทุกข์ร้อนอ่อนละโรย             คอยปลอบโปรยอยู่ทั้งคน
ส่งใจให้หายหม่น                      แต่ซ่อนตนคอยเป็นเงา
.....มิอาจจะเอื้อมโอษฐ์               เพราะเกรงโทษที่เอื้อมเอา
ได้แต่แค่คอยเฝ้า                      เพียงใจเราคอยส่งแรง
.....แอบเคียงเพียงเมียงมอง        มิอาจปองต้องแสดง
หลบลี้มิแถลง                           กลัวระแวงจนลับลา
.....กล้าเคียงเพียงชิดใกล้          ยามหลับไหลได้เห็นหน้า
กล้าพบประสบตา                     เมื่อเวลานิทรากาล
.....ยามตื่นจึงฝืนห่าง               จำหลีกทางมิสบสาน
ลี้หลบมิพบพาน                       แม้เนิ่นนานยังเอ็นดู
.....ด้วยใจยังหมายห่วง             แต่ต้องล่วงให้อดสู
เกรงเอาเจ้าจะรู้                        จึงมิอยู่เป็นคู่เคียง
.....ทึกทักสักวันหนึ่ง                จะมาถึงซึ่งแค่เพียง
ตัวเขาได้ยินเสียง                     คนแอบเอียงที่เมียงมอง