มองฟ้าคืนใดช่างแสนสดสวย นภาเต็มด้วยแสงดาวสว่างใส เหม่อมองทุกครั้งดั่งใจหลุดลอยไป ไกลแสนไกลหนใดหนานภาเกิน ทุกเช้าเย็นเฝ้าแต่คอยห่วงหา ทุกทุกคราที่ที่เจ้านั้นทำห่างเหิน เหมือนหนึ่งว่าแสงดาวก็จักเมิน เจ็บจนเกินกว่าข้าจักทน ดาวเอ๋ยดาวเจ้าจักรู้บ้างไหม ว่าเหตุใดนวลน้องทำข้าหมองหม่น เจ็บมามากเจ็บมานานเพราะใจคน อยากหลีกพ้นให้กับรักที่หลอกลวง อดีตมีไว้ให้จดจำ ไม่ได้มีไว้ให้เจ็บปวด สิ่งใดพลาดไปเก็บไว้เป็นเครื่องสอน สิ่งใดดีงามเก็บไว้เป็นกำลังใจ