อ่อนไหว

ดิสยเมธา

ฉันไม่เคยมีเธอ ดั่งเพ้อฝัน
ผ่านร้อยวันพันปีไม่มีเห็น
ผ่านร้อนหนาวเช้าสายยันบ่ายเย็น
มันยังเป็นเช่นเคยแค่เลยไป
ฉันไม่เคยมีใคร มาใคร่รัก
เขาทายทักรู้จักกันอย่าหวั่นไหว
คนอย่างเราเขาไม่รักจงปักใจ
เป็นแนวไว้ในชีวิตอย่าคิดเพลิน
ฉันไม่มีหัวใจ ให้รู้สึก
พึงสำนึกตรึกในมิให้เหิน
ใครมองพ้นยลผ่านพลันหมางเมิน
เชิญเถิดเชิญใช่ตาเราตาเขาเอง
เพราะฉันมันรักใครไม่เป็นหนอ
มิมัวร่อมาร้องห่มให้ข่มเหง
เขาไม่รักเราก็ไม่มิได้เกรง
ก็วังเวง ก็ว้าเหว่ บางเวลา
ฉันไม่มีตัวตน เหมือนคนอื่น
อาจรั้นยืนรื้นอยู่รู้เดียงสา
ทว่าร่างที่พ่างตายในสายตา
ไร้วิญญาณ์จะอาลัยให้อาวรณ์
ฉันไม่รู้ร้อนเย็น เช่นสัตว์โลก
สุขหรือโศกโรคหรือภัยไม่พึงหลอน
หอมอบร่ำรสอร่อยรอยงามงอน
ฉันสิ้นพรสัมผัสไซร้มิใคร่มี
ฉันไม่มอง เมื่อมองแล้วร้องไห้
ฤๅบอดได้ก็บอดไซร้ให้บอดสี
เปลี่ยนให้โลกแลสลัวชั่วราตรี
วอนสุรีย์อย่าเรืองรองส่องฟ้าดิน
เพราะไม่อยากแลเห็นสิ่งใดไซร้
นั่นดอกไม้ได้สลอนเคียงก้อนหิน
นี่ใบไม้ไรๆสวยรวยๆริน
โน่นนกบินยามเรื่อๆเมื่อรำไร
ต้องคอยเตือนตัวเองอยู่อย่างนี้
ในยามมีอารมณ์อันอ่อนไหว
ต้องแข็งแกร่งมิแปลงเป็นเช่นใบไม้
เธอไม่ใช่ของฉัน นั่น ความจริง
เวลาเผชิญความเหงาที่โหดร้าย
มารุมรายกายใจไร้ไฟผิง
ยามรอบร่างร้างรักให้พักพิง
มีเพียงสิ่งไร้ชีวิตจิตวิญญาณ
ไม่ให้ยิ่งเศร้าเมื่อขาดเธอไปแล้ว
แม้นมิแคล้วคลาดวัฏสงสาร
แค่พอให้ไม่สลายสายลมปราณ
ประคองวารครั้นมิถึงซึ่งคราวตาย
ฉันต้องไม่เป็นไร ไปตอนนี้
เพราะยังมีแม่น้ำรินมิสิ้นสาย
เกลือยังเค็มเต็มรสชาติมิอาจคลาย
เมื่อลมชายใบไม้ช้ำยังพร้ำพรู
ขอแค่เพียงลืมเธอ ไม่เพ้อฝัน
ว่าเธอนั้นมิเงียบกริบกระซิบหู
ให้รอยยิ้มเย้าแหย่ยังแลดู
คอยเดินคู่อยู่ข้างเหมือนอย่างเคย
เป็นวันผ่านวานพ้นเพื่อวนหนี
ทุกวันนี้ที่เผชิญคือเมินเฉย
ราวที่สุดเราทั้งสองต้องลงเอย
มิทันเอ่ยเอื้อนร่ำอำลาเธอ
หนึ่งเรือล่องสองโลกไว้โศกสุข
โลกหนึ่งปลุกให้ตื่นเมื่อคืนเผลอ
โลกหนึ่งสอนอย่าอ่อนไหวในวันเพ้อ
ขอไม่เจอเธออยู่ในฝันอีกเลย
ขอไม่เจอเธออยู่ในฝันอีกเลย