รัก - ตัวเราเอง

มาแตง

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +             
ฉันเคยรักเธอมาก - - - จนยากจะรักใคร
ใช้ชีวิตเพื่อให้ - - - เคยสุขใจกับการเห็นเธอยิ้มให้เขา
เคยทนทรมาน - - - กับการสร้างความฝัน - - - ในโลกสีเทา
ด้วยนึกว่าเธอจะเข้าใจในรักแสนเศร้า - - - แต่เธอไม่เคยเข้าใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + 
คนเรา - - - คงไม่อาจเสียสละได้ - - - ทั้งชีวิต
เวลาของลมหายใจมีน้อยนิด - - - มันคงผิดถ้าจะใช้เพื่อร้าวไหว
บางครั้งก็งมงาย - - - ถ้าจะใช้รักอธิบายคนที่ไม่มีวันเข้าใจ
และฉันเองก็เหนื่อยเกินไปที่จะถมทะเลด้วยทราย - - - มันเหมือนละคร
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ฝืนทน - - - กับการเป็นคนที่เธอไม่เห็นค่า
หลงทางในภาพลวงตา - - - เหนื่อยกับการแลกมาซึ่งภาพหลอน
เพียงพอแล้วนะใจ - - - กับการเต้นไหว - - - ในความร้าวรอน
น้ำตาตกผลึก - - - ความช้ำลึกตกตะกอน
แล้วความเจ็บก็สอน - - - ให้รักตัวเอง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +            
ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงหัวใจเต้น
ดวงตามองเห็น - - - ทำให้รู้ว่าชีวิตยังเป็น - - - ยังเคลื่อนไหว
นอกหน้าต่างบานนั้น - - - ยังมีอีกล้านความฝัน - - - อีกล้านหัวใจ
ไม่มีเธอคงไม่เป็นไร - - - ทุกคนไม่มีใครยิ่งใหญ่ - - - เท่าตัวเอง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +