เมื่อแสงลับก็กลับสงบเงียบ ทุกสิ่งเรียบแนบอิงนิ่งสนอง เหลือแต่จันทร์ยอแสงแรงเรืองรอง ที่ประลองแสงดาวบนเมฆา เห็นแต่เงาคลอบคลุมหมดทุกที่ สรรพสิ่งสิ้นสีไม่มีค่า ได้แต่รอแสงแรกสุริยา ใจก็ล้ากว่าจะเช้าแสนเศร้าใจ ไม่มีเธอเคียงกายเช่นก่อนเก่า อันตัวเรายากนักจักทนได้ สิ้นที่รักสิ้นสมัครแสนวิไล ก็ดั่งใจเราก็สิ้นชีวินตาม