เรื่องธรรมดา

ยังแคร์

เนิ่นนาน..ที่ไม่ได้มองดาวบนฟ้า
จนเกือบลืมไปว่า..ภายในดวงตามีความอ่อนไหว
นานแล้ว..ที่มองดอกไม้เป็นแค่ดอกไม้
ไม่ใช่เพื่อนที่เข้าใจอย่างเคยเป็นมา
เพราะสั่งตัวเองให้มีหน้าที่..ภาระ
จนลืมที่จะเรียนรู้ความเหว่ว้า
ใช้วิธี หนี แลกกับการไม่มีความเหงาเข้ามา
แต่ไม่อาจหนีได้ตลอดเวลาที่ยังหายใจ
วันนี้..เมื่อนั่งอยู่นิ่งๆ
จึงเรียนรู้ความความเป็นจริงยังอ่อนไหว
ชีวิตที่เคยลืมว่าเหงาและต้องการใคร
กลับเผลอหวั่นไหว..อย่างที่ไม่ได้เป็นมานาน
เพราะฉันเติบโตมากับความเหงา
จึงยากที่จะปล่อยให้ความเศร้าพ้นผ่าน
เมื่อหันรอบกายไม่เห็นใคร..ไม่มีใครต้องการ
จึงเรียนรู้ว่าการเป็นฉัน..มันไม่ง่ายอย่างที่เข้าใจ
จึงกลับมามองฟ้าผืนเก่า
รับฟังเสียงแผ่วเบาของดอกไม้
อ่อนไหวให้เต็มที่..เลิกหนีความจริงที่เป็นไป
ร้าวก็ร้าวแค่ในหัวใจ..อย่างน้อยวันนี้ฉันก็ไม่โกหกตัวเอง..
++++++++++++++
วันนี้อยู่นิ่งๆ ทบทวนเรื่องราวมากมายในชีวิตที่ผ่านมา
มันเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าคนที่เติบโตมากับความเหงาจะต้องการใคร
และมันก็เป็นธรรมดาที่จะไม่มีใคร..
แต่ก็คงไม่มีอะไรเลวร้ายนัก
เมื่อมันเป็นเรื่อง ธรรมดา