เพียงเรา..เข้าใจกัน

ณ...วันนี้ไม่มีใคร จะเข้าใจในตัวฉัน
แม้แต่คนเคยผูกพัน ทำลายกันได้ลงคอ
ไม่มี...แม้โอกาส เพราะภาพวาดใบนั้นหนอ
เชื่อคำพูดคนเคลียคลอ ไม่รั้งรอ...รีบทำลาย
ความจริง เป็นเช่นไร รู้แก่ใจ ไม่เสื่อมคลาย
แล้วใยเธอจึงมั่นหมาย บังคับกายไม่พบกัน
หากเป็นความต้องกการ ยากประสานความผูกพัน
พบเพื่อพราก จากไกลกัน คงสักวัน..เธอเข้าใจ
แม้กาย..เราจะห่าง ไม่ราร้างห่างกันไกล
ฝากดวงเดือนลอยเลื่อนไป สู่กลางใจใครคนดี
ค่ำคืนเดือนมืดมิด คล้ายชีวิตของเรานี้
คนรู้ใจ..ไม่ปราณี ทั้งวาที...ก็บีฑา.....
เหมือนคนไม่รู้จัก ไม่เคยรักและห่วงหา
ภาพอดีตเคยเมตตา ปลอบวิญญาคราเศร้าใจ
จากวันนั้น...ถึงวันนี้ คงไม่มี...อีกต่อไป
วันจากลายังอาลัย ทั้งที่ใจต้องแหลกราญ
ขอเพียงเธอ..ได้รับรู้ อดทนอยู่...ไม่ต้องการ
ให้ครอบครัวเธอร้าวฉาน อยากประสานความเข้าใจ
คือความรัก...บริสุทธิ์ เปรียบประดุจ..ธารน้ำใส
ไม่ต้องการ..สิ่งใดใด หล่อเลี้ยงใจ..ห่วงใยกัน
แม้วันวาน..จะผันผ่าน แม้ว่ากาล..จะผ่านผัน
ขอเพียงเรา..เข้าใจกัน สายสัมพันธ์..มั่นมิคลาย...