รอ
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
เคยหยาดย่ำฉ่ำรดจรดแผ่นผืน
ไพรสะอื้นห่างฟ้าพร่าพร่างฝน
นานแสนเหน็บเจ็บสุดช้ำกล้ำกมล
สุดจะทนทานไว้ไม่ได้นาน
เคยสัญญาว่าจะกลับมารับขวัญ
ฤดูโรยโปรยวสันต์คงผันผาน
นี่เนิ่นกาลประมาณนักจักทนทาน
ใบร่วงรานละลายแล้งแห้งในใจ
ยืนต้นเรียวเดียวดายใจแสนโศก
ดารารายคล้ายอับโชควิโยคสลาย
เพียงลมเล่นเป็นสัญญามากลับกลาย
ไม่หายหวานก็คร้านไกลไม่คืนมา
กระท่อมน้อยคอยวันฝันเจ้ากลับ
เร่งมารับขับคำหวานที่ฝันหา
ละเมอคอยละห้อยหวลกวนอุรา
แต่น้ำตาหลั่งจรดรดลงดิน
ฝากดินแดนแผ่นผืนจงยืนหยัด
รอวันฝนหล่นระบัดกลับพัดผิน
ว่าข้ารอเจ้าจนลับดับชีวิน
ร่างแดดิ้นสิ้นสลายไว้ที่เดิม.......