เพราะเหตุใดตัวฉันต้องอ่อนแอ ต้องคอยแคย์ห่วยใยไม่ห่างเหิน ต้องเสียใจเมื่อกลายเป็นส่วนเกิน ต้องทนเดินโดดเดี่ยวไม่มีใคร ต้องเฝ้ารอหวังเธอจะกลับมา ต้องเสียคราบน้ำตารินหลังใหล ต้องซมซานเมื่อเธอทอดททิ้งไป ต้องช้ำใจเพราะเธอบอกเลิกเรา ตัวฉันนี้มันคงจะไร้ค่า ไร้ราคาไม่เหมือนคนอื่นเขา เมื่อยามสายถึงได้รู้ว่าตัวเรา เป็นแค่เพียงหมาหัวเนาในใจเธอ....
ภพ 22 ก.ค. 2544 09:41 น. - ID 1853 
1029
0
0
22 กรกฎาคม 2544 10:10 น. - comment id 6071
น่าเห็นใจจังกลอนคุณภพอ่านได้ความรู้สึกนะครับผมชอบ
22 กรกฎาคม 2544 11:13 น. - comment id 6072
มีพิมพ์ผิดบ้าง ขอโทษน่ะครับ เนาเป็น เน่า น่ะครับ แล้วก็ขอบคุณน่ะครับ คนแก่ดูดาว
22 กรกฎาคม 2544 11:16 น. - comment id 6073
จบเฉียบเลยอ่ะภพ เปงนักเขียนอ๊ะป่าวเนี่ย
22 กรกฎาคม 2544 12:00 น. - comment id 6075
แต่งได้ซึ้งกินใจจริงๆนะขอบอก ชอบม้ากมาก
22 กรกฎาคม 2544 12:15 น. - comment id 6078
เพราะมากจ๊ะ......ใช้ภาษาได้เด็ดขาดไปเลย....ภพ
22 กรกฎาคม 2544 13:18 น. - comment id 6085
กลอนเพราะมากครับ
22 กรกฎาคม 2544 13:50 น. - comment id 6092
ความหมายดีมาก อ่านแล้วนึกภาพออกเลย ... ขอยืมไปดัดแปลงหน่อยนะครับ ... คือว่าเพื่อนๆหนีไปเที่ยวกันหมด ทิ้งเราไว้คนเดียว
22 กรกฎาคม 2544 21:40 น. - comment id 6104
ซึ้งมากค่ะ ความรักทำให้คนเราทำได้ทุกอย่างแม้ว่าเราจะเจ็บสักแค่ไหนเราก็ทำได้... เราเข้าใจ...
23 กรกฎาคม 2544 06:48 น. - comment id 6150
ยังไงก็อย่าท้แท้มากเกินไปเหมือนบทกลอนนะคะ //กลอนเพราะดีค่ะ
23 กรกฎาคม 2544 07:30 น. - comment id 6158
ขอบคุณทุกคนน่ะครับผม ยังแคร์ เราม่ะได้เป็นนักเขียนหรอกครับ เป็นเด็กม4เอง อิอิ (เค้าเรียกว่าเด็กเปล่าเนี่ยยยย)//วนา ได้เลยครับป๋ม // ปูเป้ ขอบคุณน่ะครับ ที่เข้าใจเรา ^o^ // ลีน จะพยายามน่ะครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
