วันเศร้า
มาโนช
คิดถึงเพื่อนเก่าเราเคยคบ
พอเรียนจบต้องพรากจากห่างเหิน
มุ่งสร้างตัวสร้างฐานะพากันเพลิน
ต่างเจริญก้าวไกลในหน้าที่
แต่ละวันแต่ละเดือนที่เคลื่อนผ่าน
ต่างสมานดวงจิตมิตรไมตรี
ต่างสุขต่างฝันตามวิถี
เรารู้ดีมีน้ำใจห่วงหา
บางครั้งพลาดพลั้งใจช้ำชอก
เธอยังหยอกล้อเล่นไม่เห็นค่า
คนอยู่ใกล้ใยไม่รีบคว้า
สู่อุตส่าห์คอยท่าให้ทายใจ
แล้ววันหนึ่งได้รับการ์ดสีชมพู
ช่างสวยหรูมีชื่อเธอคนใกล้
เป็นเจ้าสาวคู่เขาไม่รู้ใคร
น่าดีใจที่เธอมีคู่ครอง
แต่แปลกนักใจเรากลับช้ำชา
น้ำตาเจ้ากรรมกลับไหลนอง
วันที่เพื่อนสุขสมดั่งใจปอง
กลับต้องหมองวันเจ้าเข้าวิวาห์