รักโบยบิน

นักดาบ

   หงส์ฟ้างามโบยบินไม่ผินกลับ
ไปลาลับจากหัวใจเกินคิดถึง
ความจริงใจที่ผ่านมายังตราตรึง
สุดจะดึงรั่งไว้มาใกล้ตัว
   เมื่อหัวใจหงส์ฟ้าไม่อยากอยู่
ข้าก็รู้ยอมเปิดกรงให้บินหนี
บินจากไปไม่บ่ายหน้าไร้ปราณี
คนเคยเลี้ยงคนนี้แสนโศกใจ
   น้ำตาไหลหยดลงหมอนยามนอนหลับ
เจ้าไปลับจากไปไม่เอ่ยเสียง
ทำกับข้าไร้ค่าเป็นแค่เปรียง
ที่ร้อยเรียงรัดใจเจ้ายามเจ้าตรม
   ยามหงส์ฟ้าเคยทุกข์ไม่สุขสม
เศร้าระทมน้ำตาเจ้าร่วงรินไหล
ข้าคนนี้คอยปลอบโยนห่มหัวใจ
ให้ความรักความไว้ใจมาแสนนาน
   ทุกถ้อยคำสานทอรักษาจิต
เป็นถ้อยความสัตย์ศักดิ์สิทธิ์ยารักษา
เฝ้าล้างแผลที่บาดลึกฤทัยมา
พอกปิดทาสมานไว้ให้หายดี
  แล้วเอาธรรมความดีนี้คลุมเป็นเกราะ
ค่อยบ่มเพาะความเข็มเเข็งขึ้นมาให้
คอยดูแลเคียงข้างอาจห่างไกล
ป้อนคำหวานหล่อเลี้ยงไว้ชื่นอุรา
   มาบัดนี้เจ้าโบยบินเมินหน้าหนี
ข้าคนนี้น้ำตารินร่วงหลังไหล
เจ็บลึกร้าวดั่งแหลนหลาวแทงหัวใจ
จากคลานี้ไปไกลลับไม่กลับมา
   แสนเสียใจที่พี่นั้นสงคำสาร
เป็นคำหวานบอกลาครั้งสุดท้าย
ผูกปลายศรประครองแล่งแล้วยิงไป
ให้น้องไว้รู้ความในคำจากลา
   แม่หงส์ฟ้าเปิดอ่านสารกระดาษสา
ตอบกลับมาใจพี่ยับจันทร์อับแสง
ส่งสารมาด้วยถ้อยคำที่รุนแรง
ดั่งทวนแทงทรุดล้มก้มลงนอน
    พี่เพียงแค่บอกลาครั้งสุดท้าย
ก็จะหายไปให้ไกลไม่ให้เห็น
แม้แต่เงาก็จะหายให้เยือกเย็น
ดุจดั่งเป็นสายลมพัดล่องหนไป
   ขอฝากน้องคนดีไว้ในพระหัตถ์
พระยูไลรัตนคอยสั่งสอน
ทั้งยามตื่น ยามหลับ แม้ยามนอน
คอยคุ้มครองพ้นภัย ใจเมตตา