ดอกแก้วงาม ยามฝน หล่นโลมหล้า
ภมรพา บินล้อม ตอมความหวาน
กลิ่นหอมรื่น โชยมา คราดอกบาน
สวยสคราญ ช่อขาว ดูพราวตา
หมดฝนแล้ว แก้วแห้ง ลมแล้งล่อง
ดินแตกช่อง รอบโคน ต้นพฤกษา
บ้างใบเหลือง ร่วงลง สู่คงคา
ขาดคนมา เหลียวแล แม้แค่เงา
จะต้องผ่าน หนาวร้อน ก่อนถึงฝน
แก้วก็ทน โดดเดี่ยว บ้างเหี่ยวเฉา
ถ้ามีฝน หลงฤดู อุ้มชูเรา
ช่วยบรรเทา ความแล้ง มิแห้งตาย
แต่ดอกแก้ว คนนี้ หลายปีผ่าน
ในดวงมาน ท้อทด หมดความหมาย
ผ่านกี่ร้อน ฝนหนาว ร้าวใจกาย
ยังเดียวดาย อ้างว้าง อย่างยืนยาว
เย็นลมเหนือ เมื่อไร ใจหม่นหมอง
ยังหวังปอง คนอ้อน นอนเคียงสาว
แค่อยากหา ผ้าห่ม นั่งชมดาว
แล้วทุกคราว ก็ไร้ คนไมตรี
พืชในไพร รอฝน หล่นโลมหล้า
หมู่มัจฉา รอวาริน ทุกถิ่นที่
ข้าวออกช่อ รอเคียว เขียวขจี
แก้วคนนี้ นี่หนอ ....จะรอใคร
คนกรุงศรี 19 ม.ค. 2559 22:08 น. - ID 149469 
3744
2
1
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
